Herkese Lâzım Olan Îmân - Hakikat Kitabevi

zıyı okuyabildiklerini, uzakda bulunan bir kimse ile irtibat kurabildiklerini,
bir insanın aklından geçen şeyi anlıyabildiklerini göstermişdir.
Tecribeye her ırk ve dinden insanlar katılmış, hepsi din ve
ırk farkı göstermeden aynı başarıya ulaşmışdır. Uzak Doğuda,
Çinde ve Hindistânda rastlanan ba’zı Çin kâhinleri ve Hind fakîrleri,
bizi hayrete düşüren, akla gelmez dürlü ma’rifetler göstermekdedir.
Bunların içinde, havada uçar gibi görünen veyâ bir halatı
havaya atarak onun üzerinde göğe doğru tırmanan kimseler
vardır. Hâlbuki Çinlilerin kabûl etdiği Budizm, bir nev’i felsefe sistemidir.
Buda (Buddah) (M.Ö. 563-483) ve Konfuçyus (Confucius)
(M.Ö. 531-479) ve Laotse, meşhûr filozoflardı. Telkîn etdikleri
esâslar, ahlâk kâideleridir. Bunlar da, insanların dürlü arzûlardan
vazgeçmeleri, [riyâzeti], iyilik, sabr etmek, birbirine yardım,
fenâlıkla mücâdele etmek gibi şeylerdir. Buda, (Sen kendine nasıl
mu’amele edilmesini istiyorsan, başkalarına karşı öyle hareket et)
der. Fekat, Allahü teâlâdan bahs etmez. Buda, kendisinin ancak
bir insan olduğunu söylediği hâlde, talebeleri ölümünden sonra
onu tanrılaşdırmışlar, onun için tapınaklar yapmışlardır. Böylece
budizm, âdetâ bir din hâline gelmişdir. Hindlilerin esâs dîni olan
Mecûsîlik ise, bir nev’i putperestlikdir. Putlardan başka ba’zı hayvanlara
da (meselâ ineklere) taparlar. Ne Budizm, ne de Mecûsîlik,
bir din değildir. Buna rağmen, bunlara mensûb olan insanların
âdetâ kerâmete benzer ma’rifetler gösterdiği bir gerçekdir. Bu
ma’rifetleri özel bir terbiye görerek, riyâzetle, özel vücûd hareketleriyle
ve uzun zemân çalışarak, elde etmekdedirler. Bunun gibi,
insanı âdetâ donduran, hissetmez hâle sokan manyatizma ile insana
zorla emr telkîn eden ve ona istediğini yapdıran hipnotizma,
ba’zı insanların sâhib olduğu husûsî bir kudretden ibâretdir.
Bu gösterilenler hiç bir zemân bir kerâmet değildir. Bunlar ancak
bir hünerdir. Bugün ilm adamları, bütün insanlarda bu gibi kâbiliyyetin
az veyâ çok mevcûd bulunduğunu, yalnız ba’zılarında
fazla inkişâf etdiğini, ba’zı insanların husûsî usûllerle bu hissi inkişâf
etdirebileceğini, zemânla bulunacak yeni ve kolay usûllerle
herkesin bu hissini canlandırabileceğini ileri sürmekdedirler. O
hâlde, kendisinde (altıncı his) fazla inkişâf etmiş bulunan bir kimsenin,
bu husûsiyyetini ma’rifet değil, kerâmet olarak göstermesi,
ancak bir hîlekârlıkdır.
İmâm-ı Ahmed Rabbânî “kaddesallahü teâlâ sirrehul-azîz”
293. cü mektûbunda buyuruyor ki, (Hârikalar, kerâmetler ikiye
ayrılır: Birincisi, Allahü teâlânın zâtına ve sıfatlarına ve işlerine
âid olan bilgiler ve ma’rifetlerdir. Bunlar, akl ile, düşünmekle elde
– 147 –