Herkese Lâzım Olan Îmân - Hakikat Kitabevi

sıl olduk. Biraz sonra, ezân sesi duyulmağa başladı. Câmi’in içinde
bulunan yaklaşık 4000 kişinin, sanki bir ordu gibi sür’at ile bir
hizâya geldiğini gördüm. Nemâz başlamışdı. Ben de onlarla berâber
nemâza durdum. Bu benim için unutulmaz bir ân idi. Nemâz
bitip hutbe de okundukdan sonra, Abdülhay beni elimden tutarak
minbere götürdü. Minbere giderken, yere bağdaş kurmuş
olanlara çarpmamak için, son derece dikkat ediyordum. Nihâyet
minberin yakınına vâsıl oldum ve merdivenlerini çıkmağa başladım.
Dahâ ilk adımlarımı atdığım zemân, beyâz sarıklar altında
bulunan birçok yüzlerin, tarla içindeki papatyalar gibi, bana çevrildiğini
görüyordum. Minber etrâfında toplanmış olan ulemâ bana
teşvîk edici nazarlarla bakıyorlardı. Onların bu bakışı, lâzım
olan kuvveti bana veriyordu. Minbere çıkdım. Etrâfıma bakdım.
Önümde mu’azzam bir insan denizi vardı. Herkes başını kaldırmış,
dikkat ile beni dinliyordu. Ağır ağır ve arabî olarak söze başladım.
(Ey burada hâzır bulunan çok muhterem insanlar! Ben buraya
uzak bir memleketden, orada öğrenemiyeceğim şeyleri öğrenmek
için geldim. Burada maksadıma kavuşdum ve rûhum huzûr
ile doldu.) Sonra, onlara, târîhde islâmiyyetin aldığı mevki’,
Allahü teâlânın, büyük Peygamberi Muhammed aleyhisselâmın
elinde muhtelif mu’cizeler yaratdığını, bugün islâm devletleri, eski
kudretlerini gayb etmişlerse, bunun sebebinin, müslimânların,
dinlerine, îcâb eden ri’âyeti göstermemeleri olduğunu anlatdım.
Ba’zı müslimânların, çok kerre insanın kendi başına birşey yapamıyacağını,
bunun için, çalışmağa lüzûm olmadığını, çünki her şeyin
Allahü teâlâdan geldiğini, insanın bunu değişdiremiyeceğini
söylediklerini, hâlbuki, Kur’ân-ı kerîmde, Allahü teâlânın (İnsanlar
kendilerini düzeltmedikce, hiçbir şeyin düzelmiyeceğini ve
kendileri gayret etmezlerse, hiçbir şeyi başaramıyacaklarını),
(Çalışanlara yardım edeceğini) beyân buyurduğunu ilâve etdim.
Kur’ân-ı kerîmde, insanların dâimâ çalışması, âciz kalmaması
hakkında yazılı olan âyet-i kerîmeleri ele alarak, bunları birer birer
îzâh etdim. Nihâyet, muhtasar bir düâ yaparak minberden indim.
Minberi terk ederken, gök gürültüsü gibi, bir “ALLAHÜ EK-
BER!”! sesi câmi’i çınlatdı. Büyük bir heyecân içindeydim. Etrâfımı
göremiyordum. Refîkım Aslanın beni kolumdan tutarak
sür’at ile câmi’den çıkardığının farkına vardım. (Neden böyle acele
ediyoruz?) diye sordum. (Arkana bak!) dedi. Başımı arkaya çevirdim.
Aman Allahım, bütün cemâ’at arkamdan koşarak bana
yetişmeğe çalışıyordu. Yanıma geldiler. Bir kısmı boynuma sarıla-
– 245 –