Herkese Lâzım Olan Îmân - Hakikat Kitabevi

25
HÜSEYİN ROFE
(İngiliz)
Bir insan, çocukluğunda kendisine telkîn edilen bir dinden ayrılıp
başka bir din seçecek olursa, bunun yâ hissî, yâ felsefî veyâ ictimâ’î
bir sebebi vardır. Benim içimdeki coşkun arzû, yukarıdaki
sebeblerden hiç olmazsa ikisini karşılayacak bir dîne îmân etmek
için beni zorluyordu. Onun için, tahsîl devremi ikmâl etdikden
sonra, dünyâda bulunan dinlerden hangisine îmân etmek gerekdiğini
ta’yîn etmek maksadıyle, bunları birer birer tedkîk etmeğe
başladım.
Annem ve babam koyu bir katolik ile bir yehûdî idiler. Fekat
her ikisi de katoliklik ve yehûdîlikden vazgeçerek, protestan olmuşlar
ve İngiliz kilisesine devâm ediyorlardı. Ben mektebde
iken, muntazaman İngiliz kilisesinin âyinlerine devâm etmiş, râhiblerin
verdiği dersleri dinlemişdim. Fekat, onların bana öğretmeğe
uğraşdıkları hıristiyanlık akîdeleri içinde anlamadığım, bana
ters gelen birçok husûslar vardı. Her şeyden evvel, üç birlikden,
ya’nî baba, oğul ve Rûhulkudsden ibâret bir tanrı manzûmesi, bana
o kadar mantıksız geliyordu ki, buna inanmak mümkin değildi.
Benliğim bunu şiddet ile red ediyordu. Sonra, Allaha kavuşmak
için keffâret verilmesi îcâb etdiği hakkındaki kilise akîdesini de,
temâmen ma’nâsız buluyordum. Benim düşündüğüm, büyük
ma’bûd, kullarından mecbûrî keffâret istemezdi.
Bunun üzerine, yehûdî dînini incelemeğe başladım. Yehûdîlerin,
Allahü teâlânın birliğini ve azametini çok dahâ mantıkî bir
tarzda kabûl etdiklerini ve Ona şerîk koşmadıklarını gördüm.
Belki yehûdî dîni, bugünkü hıristiyan dîni kadar bozulmamışdı.
Fekat, bu dinde de anlamadığım ve kabûl edemediğim garîb
kısmlar vardı. Yehûdî dîni o kadar merâsim, düâ, mecbûrî yapılması
gereken ibâdetler ile doluydu ki, eğer dînine bağlı bir yehûdî
bütün bunları yaparsa, dünyâ işlerine hiç vakt ayıramıyacakdı.
Bu merâsimlerden çoğunun, insanlar tarafından sonradan dîne
ilâve edilen, lüzûmsuz ve mantıksız husûslar olduğunu anladım.
Böylece yehûdîlik, ictimâ’î [sosyal] hayâtdan temâmen ayrılarak,
bir ekalliyyet, azınlık dîni hâline geliyordu. Dünyâya bir fâide sağlıyamıyacağını
anladığım yehûdî dînini, bir tarafa bırakarak, diğer
dinleri tedkîk etmeğe başladım. Hem kiliseye, hem de havraya
devâm ediyordum. Fekat bu ziyâretlerim, sırf dinsiz kalmamak
içindi. Yoksa, ben ne hıristiyan, ne de yehûdî idim. İngiliz kilisesi
– 217 –