Herkese Lâzım Olan Îmân - Hakikat Kitabevi

Kan bakımından çok yakın olan Ebû Tâlibde ve Ebû Lehebde ise,
mü’minlerin en aşağısında bulunan şeref ve üstünlük hiç yokdur.]
Kan bakımından yakın olduğu için, hazret-i Fâtıma, hazret-i Hadîce
ile hazret-i Âişeden “radıyallahü anhünne” dahâ üstündür.
Fekat, bir bakımdan üstünlük, her bakımdan üstün olmasını göstermez.
Bu üçünden en üstün hangisi olduğunu, âlimlerimiz başka
başka söylemişdir. Hadîs-i şerîflerden anlaşıldığına göre, üçü de
ve hazret-i Meryem ve Fir’avnın hâtunu hazret-i Âsiye “radıyallahü
teâlâ anhünne ecma’în”, dünyâ kadınlarının en üstünüdürler.
Hadîs-i şerîfde, (Fâtıma, Cennet hâtunlarının üstünüdür. Hasen
ve Hüseyn de, Cennet gençlerinin yüksekleridir) buyuruluyor ki,
bu, bir bakımdan üstünlükdür.
Bunlardan sonra, Eshâb-ı kirâmın en üstünleri (Aşere-i mübeşşere)den
ya’nî Cennet ile müjdelenmiş on kişiden olanlardır. Bunlardan
sonra, Bedr gazâsında bulunan üçyüzonüç kişi üstündür.
Onlardan sonra Uhud gazâsındaki yediyüz arslanın arasında bulunanların
hepsi, dahâ sonra da (Bî’at-ür-rıdvân), ya’nî ağaç altında
Resûlullaha söz veren bindörtyüz kişi üstündür.
Resûl-i ekrem “sallallahü aleyhi ve sellem” efendimizin yolunda,
canlarını, mallarını fedâ eden, Ona yardım eden Eshâb-ı kirâmın
“radıyallahü anhüm ecma’în” hepsinin ismlerini, saygı ile, sevgi
ile söylememiz, bize vâcibdir. Onların büyüklüğüne yakışmıyan
sözler söylememiz, aslâ câiz değildir. İsmlerini saygısızca söylemek,
dalâletdir, sapıklıkdır.
Resûlullahı seven kimsenin, Onun Eshâbının hepsini de sevmesi
lâzımdır. Çünki, bir hadîs-i şerîfde, (Eshâbımı seven, beni sevdiği
için sever. Onları sevmiyen kimse, beni sevmemiş olur. Onları
inciten, beni incitir. Beni inciten de, Allahü teâlâyı incitmiş olur.
Allahü teâlâyı inciten kimse, elbette azâb görecekdir) buyuruldu.
Başka bir hadîs-i şerîfde de, (Allahü teâlâ, benim ümmetimden bir
kuluna iyilik yapmak isterse, onun kalbine, Eshâbımın sevgisini
yerleşdirir. Onların hepsini canı gibi sever) buyuruldu.
Bunun için, Eshâb-ı kirâm arasında olan muhârebeleri; kötü
düşüncelerle ve halîfeliği ele geçirmek, nefsin arzûlarını yerine getirmek
için yapdıklarını sanmamalıdır. Böyle sanmak ve bunun
için o büyüklere dil uzatmak, münâfıklıkdır ve felâkete sürüklenmekdir.
Çünki, Resûlullahın huzûrunda oturmakla, Onun mübârek
sözlerini işitmekle, te’assub [ya’nî inâdcılık, çekememek] ve
mevkı’ arzûsu ve dünyâya düşkün olmak, hepsinin kalblerinden
sıyrılmış, gitmişdi. Hırs [doymazlık, düşkünlük], kin ve kötü huydan
kurtulmuş, tertemiz olmuşlardı. O yüce Peygamberin “sallal-
– 38 –