Herkese Lâzım Olan Îmân - Hakikat Kitabevi

mi ile yemîn et, dedi. Sevgili Peygamberimiz, Bahîraya (Putların ismiyle
yemîn isteme. Dünyâda bana onlardan büyük düşman yokdur.
Ben, onlardan nefret ederim) buyurdu. Bahîra, bu sefer Allahü
teâlânın ismi ile yemîn eder misin,) dedi. Ve dahâ pek çok süâller
sorup, cevâblarını aldı. Bahîranın aldığı cevâblar, önceden okuduğu
kitâblara aynen uyuyordu. Sonra, sevgili Peygamberimizin
mubârek gözlerine bakıp, Ebû Tâlibe, (Bu kırmızılık, mubârek
gözlerinde devâmlı durur mu?) diye sordu. O da, (Evet, gitdiğini
görmedik) dedi. Bahîra, bu alâmetin de uygunluğunu görünce, kalbinin
yakîn hâsıl etmesi için, mühr-i nübüvveti görmeyi istedi. Peygamber
efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, edeblerinden mubârek
sırtını açmak istemediler. Ebû Tâlib, (Ey gözümün nûru! Bu
arzûsunu da yerine getir) deyince, mubârek sırtını açdı. Bahîra,
(Mühr-i Nübüvveti) bütün güzelliği ile doya doya temâşâ etdi. Heyecanla
öpdü ve gözlerinden yaşlar boşandı. Sonra da, (Ben şehâdet
ederim ki, sen Allahü teâlânın resûlüsün) dedi. Sesini dahâ da
yükselterek, (İşte âlemlerin efendisi... İşte âlemlerinin Rabbinin
Resûlü... İşte Allahü teâlânın âlemlere rahmet olarak gönderdiği
büyük Peygamber...) dedi. Orada bulunan Kureyşliler, hayret ederek,
(Muhammedin “aleyhisselâm”, bu râhib yanındaki kıymeti ne
kadar fazla imiş) dediler. Bahîra, Ebû Tâlibe dönerek, (Bu, Peygamberlerin
sonuncusu ve en şereflisidir. Bunun dîni, bütün yeryüzüne
yayılır ve eski dinleri nesh eder. Bu çocuğu Şâma götürme.
Zîrâ, İsrâîloğulları Ona düşmandır. Korkarım ki, mubârek bedenine
bir zarar verirler. Bunun hakkında çok ahd ve mîsâk olmuşdur)
dedi. Ebû Tâlib, (Bu ahd ve mîsâk nedir?) diye sorunca, (Allahü
teâlâ, bütün Peygamberlere ve en son da Îsâ aleyhisselâma, ümmetlerine,
âhir zemân Peygamberinin “sallallahü aleyhi ve sellem”
geleceğini bildirmelerini emr etmişdir) dedi. Ebû Tâlib, Bahîranın
bu sözleri üzerine Şâma gitmekden vazgeçdi. Mallarını Busrâda satıp
Mekkeye döndü. Peygamberimiz “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem”in
Bahîra ile karşılaşması ilk ve son olarak, bu kısa görüşmeden
ibâretdir ki, 12 yaşında bir çocuğun kısa bir zemân içinde, bütün
dinler hakkında bilgi alması imkânı yokdur.
Hıristiyan târîhcilerden ba’zıları da, Peygamberimizin “sallallahü
teâlâ aleyhi ve sellem” Nastûrâ isminde bir râhibden ders aldığını
iddi’â ederlerse de [kendilerinin de i’tirâf etdikleri gibi] bunun
hakkında hiçbir delîl yokdur ve bunun da, ancak kısa bir karşılaşmakdan
ibâret olduğu anlaşılmakdadır.
Çok mu’azzam bir kitâb olan Allah kelâmı Kur’ân-ı kerîmin
bir insan tarafından yazıldığı nasıl iddi’â olunabilir? Kur’ân-ı ke-
– 449 – Herkese Lâzım Olan Îmân: F-29