Herkese Lâzım Olan Îmân - Hakikat Kitabevi

MÛSEVÎ DÎNİ VE YEHÛDÎLER
Mukaddes kitâblar, târîhî vesîkalar ve günümüze kadar gelmiş
olan eserler incelenirse, (Tek Allah)a îmânı emr eden din ya’nî islâmiyyet,
Âdem aleyhisselâm zemânından beri vardı. İnsanlar
dünyâya geldikden sonra, Âdem aleyhisselâmdan İbrâhîm aleyhisselâma
kadar geçen zemân içinde, birçok Peygamberler “aleyhimüssalevâtü
vetteslîmât” gelmişse de, bunlara büyük kitâblar
gönderilmemişdi. Allahü teâlâ bunlara küçük (Suhuf)lar [risâleler]
göndermişdi. Meşhûr yüz suhufdan onu İbrâhîm aleyhisselâma
gönderilmişdir. Târîhcilere göre, İbrâhîm “aleyhissalâtü vesselâm”
mîlâddan 2122 sene evvel Fırat ile Dicle arasında bulunan
bir kasabada doğmuş ve bir rivâyete göre de, 175 sene yaşadıkdan
sonra, Kudüs civârında (Halîlürrahman) kasabasında vefât etmişdir.
Marston adlı yazarın yayınladığı, (La Bible a dit vrai = Mukaddes
kitâb doğruyu söyliyor) ismindeki kitâbın anlatdığına göre,
son zemânlarda, bu yerlerde, İbrâhîm aleyhisselâma âid pekçok
eşyâ bulunmuş ve Onun mezkür zemânlarda yaşadığı kat’î
olarak meydâna çıkmışdır. İbrâhîm aleyhisselâmın üvey babası
(Âzer)dir. Hakîkî babası olan Târûh, İbrâhîm aleyhisselâm henüz
çocuk iken vefât etmiş idi. Âzer, put yapan bir sanatkâr idi. İbrâhîm
aleyhisselâm dahâ çocuk iken, putlara ibâdet edilemiyeceğini
anlamış, üvey babasının yapdığı putları parçalamış ve bulundukları
memleketin, ya’nî Bâbilin hükümdârı olan Nemrûdu îmâna
da’vet etmeğe başlamışdır. Nemrûd, zâlim ve gaddâr bir hükümdârdı.
Bir rivâyete göre Nemrûd ismi, onun hakîkî ismi değil,
[fir’avn gibi] bir ünvânı idi. Nemrûd, küçük bir çocukken burnuna
bir yılan yavrusu kaçmış, bu yüzden son derecede çirkinleşmişdi.
Babası bile onun yüzünü görmeğe tehammül edememiş ve öldürmeğe
karâr vermişdi. Fekat, annesinin yalvarması üzerine, onu bir
çobana teslîm etmiş, çoban da, onun çirkin yüzüne bakmağa dayanamadığından,
onu dağ başında bırakmış, dağda Nemrûd isminde
bir dişi kaplan, çocuğu emzirerek, onun yaşamasına sebeb olmuşdur.
Nemrûd ismi, bu kaplandan gelmekdedir. Babası öldükden
sonra, hükümdârlığa geçen Nemrûd, kendisini ilah zan ediyor ve
bütün halkın kendisine tapmasını istiyordu. İbrâhîm “aleyhisselâm”,
bu yüzü gülmez, azılı kâfiri hak dîne da’vet etdi. Kavmini de
putlara ve Nemrûda tapmakdan vaz geçirmeğe çalışdı. Fekat îmân
etmediler. O zemân kavmi olan Keldânîler âdetleri üzere senede
bir gün hepsi bir yere toplanır bayram yapar ve sonra puthâneye
gider, putlara secde eder, sonra da evlerine dönerlerdi. Böyle bir
bayram günü, İbrâhîm aleyhisselâm puthâneye girip, bir balta ile
bütün küçük putları kırdı. Baltayı da, en büyük putun boynuna
– 419 –