Herkese Lâzım Olan Îmân - Hakikat Kitabevi

ni serbestçe söylemelerine müsâ’ade ediliyor ve onların fikrlerine
karşı büyük bir ehemmiyyet veriliyordu. Verilen din dersleri, ancak
bir insanın bilmesi gereken ana bilgilerden ibâretdi. Bütün
bunlara rağmen, okulun son imtihânında bana sorulan (Dinler
hakkındaki düşünceniz nedir?) süâline karşı benim (İslâm dînine
karşı büyük bir hurmet duyuyorum) diye cevâb vermekliğim, her
hâlde mekteb müdîrini hayrete düşürmüşdü. O târîhlerde, ben islâmiyyete
karşı büyük bir sevgi duymakla berâber, îmânım tâm teşekkül
etmemişdi. Dahâ bir şeye karar veremiyordum. O zemâna
kadar bana kilisenin telkîn etdiği İslâm düşmanlığından temâmiyle
kurtulamamışdım.
Bu sefer çok ciddî olarak ve Avrupalı yazarların kitâblarının
te’sîri altında kalmıyarak, sırf kendi mantık ve düşüncem ile, İslâm
dînini incelemeğe başladım. O zemân, ne güzel hakîkatlerle karşılaşdım!
Birçok insanların, çocukken kendilerine telkîn edilen dinden
uzaklaşarak, müslimânlığı niçin kabûl etdiklerini anlamağa
başladım. Çünki islâmın birinci ma’nâsı, insanın kendisi ve dünyâsı,
Allahü teâlâya hâlis bir îmân ve selâmet içinde olması, ikinci
ma’nâsı ise, kendisini Allahına temâmiyle teslîm etmesi ve Onun
emrlerine itâ’at etmesi demekdi. Kur’ân-ı kerîmde bu husûsda yazılı
olan şeyleri aşağıda nakl etmeğe çalışacağım. Esâs Arabîsinin o
muhteşem âhenginden mahrûm kalsa bile, gene bu sözler insanı
çok cezb etmekdedir.
Fecr sûresinin yirmiyedinci âyeti ve devâmında meâlen, (Ey
huzûr içinde olan rûh! Sen Ondan, O da senden râzı olarak Allahına
dön! Benim [sâlih] kullarımın arasına katıl, benim Cennetime
gir!) buyurulmuşdur.
İşte yalnız şu ifâde bile, İslâm dîninin, hıristiyanlık ve diğer dinler
gibi birtakım hurâfelere bağlı olmayan tertemiz, dürüst ve hakîkî
Allah dîni olduğunu göstermeğe kâfîdir.
Hıristiyanların, insanların günâhkâr olarak doğduğu ve yeni
doğan bir çocuğun bile kendisinden evvel gelenlerin günâhlarını
taşıdığı hakkındaki akîdesine karşı, Kur’ân-ı kerîmde En’âm sûresinin
yüzaltmışdördüncü âyetinde meâlen, (Herkesin kazandığı
kendisinedir, kimse başkasının yükünü [günâhını] taşımaz) buyurulmuşdur.
A’râf sûresinin kırkikinci âyetinde ise meâlen, (Biz insana
ancak gücü yetdiği kadar yükleriz) buyurulmuşdur. İnsan
bunları okurken, bunların, Allah kelâmı olduğunu kalbinde duymakda
ve müslimânlığa seve seve îmân etmekdedir. İşte ben böyle
yapdım ve Allahü teâlânın en doğru dîni olan islâmiyyeti seçdim
ve seve seve müslimân oldum.
– 192 –