Herkese Lâzım Olan Îmân - Hakikat Kitabevi

larla ve mahrem kadınlariyle latîfe, şaka yapardı. Fekat bunlar, Allahü
teâlâyı bir an unutmasına sebeb olmazdı.
19 — Heybetinden kimse yüzüne bakamazdı. Birisi gelip mübârek
yüzüne bakınca, titredi. (Sıkılma! Ben melik değilim, zâlim
değilim. Kurumuş et yiyen bir kadıncağızın oğluyum) buyurdu.
Adamın korkusu gidip, derdini söylemeye başladı.
20 — Bekçileri, kapıcıları yokdu. Herkes kolayca yanına gelip,
derdini anlatırdı.
21 — Hayâsı çokdu. Konuşduğu kimsenin yüzüne bakmağa
utanırdı.
22 — Kimsenin aybını yüzüne vurmazdı. Kimseden şikâyet etmez,
arkasından söylemezdi. Bir kimsenin sözünü veyâ işini beğenmediği
zemân, (Ba’zı kimseler, acabâ neden şöyle yapıyorlar?)
derdi.
23 — Allahü teâlânın sevgilisi, resûlü ve makbûlü iken, (Allahü
teâlâyı en iyi tanıyanınız ve Ondan en çok korkanınız benim)
buyururdu. (Benim gördüğümü görseydiniz, az güler, çok ağlardınız)
der, havada bulut görünce, (Yâ Rabbî! Bu bulutla bize azâb
gönderme!) derdi. Rüzgâr esince, (Yâ Rabbî! Bize hayrlı rüzgâr
gönder) diye düâ ederdi. Gök gürleyince, (Yâ Rabbî! Bizi gadabınla
öldürme, azâbınla helâk etme ve bundan önce bize âfiyet ihsân
eyle!) derdi. Nemâza dururken, ağlıyan kimsenin içini çekdiği
gibi, göğsünden ses işitilirdi. Kur’ân-ı kerîm okurken de, böyle
olurdu.
24 — Kalbinin kuvveti, şecâ’ati şaşılacak kadar çokdu. Huneyn
gazâsında, müslimânlar, ganîmet toplamak için dağılıp, üç dört
kimse ile kalmışdı. Kâfirler hep birden, hemen hücûm etdiler. Resûlullah
onlara karşı durup kaçırdı. Birkaç def’a oldu. Aslâ gerilemedi.
25 — (Mevâhib-i ledünniyye)de, üçüncü maksadın ikinci faslı
sonunda diyor ki: Abdullah ibni Ömer, Fahr-i kâinâtdan dahâ kuvvetli
bir pehlivân görmedim dedi. İbni İshak diyor ki, Mekkede
Rügâne isminde meşhûr bir pehlivân vardı. Resûlullah ile şehr hâricinde,
karşılaşdı. (Yâ Rügâne! niçin müslimân olmuyorsun?) buyurdu.
Peygamber olduğuna bir şâhidin var mı dedi. (Seninle güreş
edelim. Sırtın yere gelirse, îmân eder misin?) buyurdu. Evet
îmân ederim dedi. Dahâ, başlangıçda, Rügânenin sırtı yere gelince,
şaşkına döndü. Bir yanlışlık oldu. Tekrâr edelim dedi. Böylece,
üç kerre, sırt üstü yıkıldı. (Şevâhid-ün-nübüvve)nin üçüncü cüz’ü
– 362 –