Herkese Lâzım Olan Îmân - Hakikat Kitabevi

idi. Bu kız bir gün tenhâ bir yerde bulunurken, Rûh-ül-kuds gelip,
ona Allahın oğlunu ilkâ etdi (koydu). Ya’nî, kız bâkire iken hâmile
oldu. [Bundan sonra, nişanlısı ile Kudüse giderlerken Beyt-illahm
(Bethlehem) de] bir ahır içinde çocuğu oldu. Allahın oğlunu
ahırdaki yemlik içine koydular. Şarkda bulunan râhibler, onun
doğduğunu gökde birdenbire yeniden peydâ olan bir yıldızdan öğrenerek
hediyyelerle onu aramağa çıkdılar ve nihâyet bu ahırda
buldular. Ona secde etdiler. Îsâ denilen Allahın oğlu, 33 yaşına
kadar va’z etdi. Her ne kadar (Ben Allahın oğluyum. Bana inanın,
sizi kurtarmağa geldim) dedi ve ölüleri diriltmek, a’mâları tekrâr
basîr yapmak, topalları yürütmek, cüzzamlıları tedâvî etmek, denizde
fırtınaları durdurmak, iki balıkla onbin kişiyi doyurmak, suyu
şerâb yapmak, kışın meyve vermediği için bir incir ağacını bir
işâret ile kurutmak gibi ve dahâ birçok mu’cizeler gösterdiyse de,
ancak az insan ona inandı. Nihâyet hâin yehûdîler, Onu Romalılara
şikâyet etdiler ve Onun haça gerilmesine sebeb oldular. Lâkin
Îsâ, haçda öldükden 3 gün sonra, tekrâr dirilerek, kendisine
inananlara göründü. Bundan sonra semâya çıkıp babasının sağ tarafına
oturdu. Babası da dünyânın bütün işlerini Ona terk etdi. İşte
bizim va’z edeceğimiz dînin esâsı budur. Buna inananlar, öteki
dünyâda Cennete, inanmıyanlar ise Cehenneme gideceklerdir)
dediler.
Bu sözleri dinleyen Çin fagfûru, (Ben sizden ba’zı şeyler süâl
edeceğim. Bunlara cevâb verin) dedi ve şöyle sormağa başladı: (İlk
süâlim şudur: Siz, Allah hem bir, hem de üçdür, diyorsunuz. Bu, iki
iki dahâ beş eder gibi ma’nâsız bir lafdır. Bunu bana îzâh edin!)
Papazlar cevâb veremedi. (Bu Allahın bir sırrıdır. İnsanların aklı
buna ermez) dediler.
(İkinci süâlim şudur: Yeri, göğü ve bütün âlemi yaratan çok
kudretli Allah, kullarından birinin işlediği bir günâh için, onun bu
işden haberi bile olmayan bütün sülâlesini nasıl günâhkâr sayar?
Bunların afvı için nasıl olur da, kendi öz oğlunu kurban etmekden
başka çâre bulamaz? Bu, onun büyüklüğüne yakışır mı? Buna ne
dersiniz?) dedi. Papazlar cevâb veremedi. (Bu da, Allahın bir sırrıdır)
dediler.
(Üçüncü süâlim de şudur: Îsâ, bir incir ağacından mevsimsiz
meyve istemiş. Ağaç vermeyince, onu kurutmuş. Mevsimi olmadan
meyve vermek, bir ağacın yapamıyacağı bir şeydir. Böyle olduğu
hâlde, Îsânın buna kızıp ağacı kurutması, bir zulm değil midir? Bir
Peygamber, zâlim olur mu?) dedi. Papazlar cevâb veremedi. (Bu işler
ma’nevî işlerdir. Allahın sırlarıdır. İnsanların aklları buna er-
– 437 –