Herkese Lâzım Olan Îmân - Hakikat Kitabevi

tahrîf edilmiş, yehûdîlik ve hıristiyanlık şeklini almışdı. Muhammed
“aleyhisselâm”, bütün bu dinlerin birbirinin temâdîsi, devâmı
olduğunu ve en temizlenmiş şeklinin ise, ancak İslâmiyyet olduğunu
herkese anlatıyordu.
(İslâm) demek, (kendini temâmen teslîm etmek) demekdir.
İslâm dîninin kitâbı, Kur’ân-ı kerîmdir. Diğer dinlerin kitâblarında
yalnız mâ’nevî husûslardan bahs olunurken, Kur’ân-ı kerîmde
aynı zemânda, ictimâ’î, iktisâdî ve hukûkî hükmler de mevcûddur.
İnsanlara dünyâda neler yapmaları lâzım geldiği hakkında,
hattâ medenî kanûn şeklinde olan hükmler çokdur. Aynı zemânda,
nasıl ibâdet edileceği, nasıl oruc tutulacağı, vücûdün nasıl yıkanacağı
hakkında emrler bulunduğu gibi, diğer insanlara ve başka
dinden olanlara karşı nasıl hüsn-i mu’âmele edileceği hakkında
da ma’lûmât vardır. Kur’ân-ı kerîm, müslimân olmıyan zâlim
hükümetlere karşı mücâdeleyi emr eder. Bütün esâsı tek Allaha
ibâdet etmekdir. Dînî resmleri, heykelleri men’ eder. Şerâbı ve
domuz etini yasaklar. Mûsâ ve Îsâyı da “aleyhimesselâm”, Peygamber
olarak kabûl eder. Fekat, bunların derecelerinin son
Peygamber olan Muhammed aleyhisselâmdan dahâ aşağı olduğunu
bildirmişdir. [Bu, hakîkaten böyledir. Çünki, Mûsâ ve Îsâya
“aleyhimesselâm” nâzil olan Tevrât ve İncîlde Muhammed
aleyhisselâmın vasfları, üstünlükleri yazılıdır. Bunları bilen, Mûsâ
ve Îsâ “aleyhimesselâm”, Onun ümmetinden olmak için çok
yalvardılar, düâ etdiler. Îsâ aleyhisselâmın bu düâsı da kabûl
olundu. Allahü teâlâ Onu diri olarak göğe yükseltdi. Kıyâmete
yakın tekrâr yer yüzüne inecek, Muhammed aleyhisselâmın dînine
uyacak ve onu yayacakdır.] İslâm dînini kabûl edenler ve
Onun emrlerine uygun olarak yaşayanların âhiretde, içinde dünyâ
zevkleri, nehrler, meyveler, ipekli sedirler bulunan Cennete
gideceklerini ve orada kendilerine genç ve güzel hûrîler verileceğini
müjdeler.
Muhammed “aleyhisselâm”, gâyet güzel huylu, güler yüzlü, kibâr
tavrlı ve çok dürüst bir zât idi. Dâimâ hiddet ve şiddetden kaçmış,
hiçbir zemân zulm yapmamışdır. Müslimânların dâimâ iyi
huylu, güler yüzlü olmasını istemiş, Cennete iyi huy ve sabr ile gidileceğini
bildirmişdir. Doğru sözlülüğü, merhameti, fakîrlere yardımı,
müsâfirperverliği, şefkati, dâimâ müslimânlığın esâs temelleri
olduğunu beyân buyurmuşdu. Dâimâ kanâat ile yaşamış, debdebe
ve şa’şa’a [gösteriş]dan ictinâb etmişdir. Müslimânlar arasında
hiçbir sınıf farkı tanımamış, en fakîr bir müslimânın bile hâtırını
saymışdır. Büyük bir zarûret olmayınca, zora başvurmamış, bütün
mes’eleleri tatlılık ile, anlaşma ile, nasîhat ve îzâh ile hal etme-
– 322 –