Herkese Lâzım Olan Îmân - Hakikat Kitabevi

mân, (Aman Allahım, işte ben tam buna inanıyorum) dedim ve içimde
büyük bir ferâhlık duydum. İslâmiyyeti dahâ derinden tedkîk
etmenin çok lüzûmlu olduğunu gördüm. İslâmiyyeti inceledikce,
bu dînin benim düşüncelerime temâmen uygun olduğunu hayret
ile görüyordum. İslâmiyyet, din adamlarını, hattâ Peygamberleri
“aleyhimüssalevât” bizim gibi insanlar olarak kabûl ediyor,
onlara ilahlık vasfı vermiyordu. Hele, bir papazın günâhları afv
edebileceğini, aslâ kabûl etmiyordu. İslâm dîninde, hiç bir hurâfe,
akla uymıyan bir hükm, anlaşılmıyan bir bahs yokdu. İslâm dîni,
tâm benim istediğim gibi, mantıkî bir dindi. Katoliklerin bildirdikleri
gibi, insanların günâhkâr olarak dünyâya geldiklerini kabûl etmiyordu.
İnsanlara rûh ve beden temizliği emr ediyordu. Tıbbın
esâs kâ’idesi olan temizlik, islâm dîninde, Allahü teâlânın bir emriydi.
İbâdete temiz olarak gelmeği emr ediyordu ki, başka hiç bir
dinde buna rastlamamışdım.
Hıristiyanlıkda, hıristiyan dînine girerken ve âyinlerde Îsâ
aleyhisselâm ile, hâşâ tanrı ile birleşebilmek için papazın Îsânın eti
diye verdiği ekmeği yimek ve kanı diye verdiği şerâbı içmek gibi
âyinlerin, puta tapan en ibtidâî kavmlerin bir âdeti olduğunu görüyor
ve bunlardan nefret ediyordum. Benim pozitif ilmlerle inkişâf
eden aklım, böyle çocukça ve hakîkî bir dîne yakışmıyan saçma
merâsimleri, şiddet ile red ediyordu. Diğer tarafdan, islâmiyyetde
bunların hiç biri yokdu. İslâmiyyetde yalnız hakîkat, sevgi ve
temizlik vardı.
Artık karârımı vermişdim. Müslimân dostlarıma gitdim ve
müslimân olmak için ne yapmak lâzım geldiğini sordum. Bana
(Kelime-i şehâdet) söylemesini ve ma’nâsını öğretdiler. Ben yukarda
da söylediğim gibi, bunun yarısını, ya’nî (Bir tek Allah vardır)
kısmını müslimân olmadan evvel kabûl etmişdim. Geri kalan
(Muhammed aleyhisselâm Onun resûlüdür) kısmını da kabûl etmek
hiç güç olmadı. Artık İslâm dîni hakkında neşr olunmuş ciddî
eserleri incelemeğe başladım. Bunların arasında Melek Bennâbînin
çok güzel bir eseri olan (Le Phéne Coranique)i okuduğum
zemân, Kur’ân-ı kerîmin ne mu’azzam bir eser olduğunu hayret ve
takdîr ile gördüm. Bundan ondört asr önce indirilmiş bu Allah kitâbında
yazılı olanlar, bugünki ilmî ve fennî araşdırmaların netîcelerine
temâmiyle uymakdadır. Hem ilm ve fen ve hem de ictimâ’î
feâliyyetler bakımından, Kur’ân-ı kerîm, yalnız bugünün değil, aynı
zemânda yarının da kitâbıdır.
1953 senesi 20 Şubat günü Paris câmi’ine giderek orada müftî
efendinin ve şâhidlerin huzûrunda İslâm dînini resmen kabûl et-
– 187 –