Herkese Lâzım Olan Îmân - Hakikat Kitabevi

demekdedir. Hâlbuki İslâmiyyet bize, Allahü teâlâyı saymamızı,
sevmemizi, yalnız Onun emrlerine uymamızı, bir yandan da, kendi
aklımızı ve mantığımızı kullanmamızı emr etmekdedir. Hıristiyanlıkda
bir mikdâr hakîkat kalmışdır. İslâmiyyetde ise, herşey
hakîkat üzerine kurulmuşdur. Kur’ân-ı kerîmde, Allahü teâlâ,
hangi ırkdan, hangi renkden olursa olsun, bütün kullarına Yûnus
sûresi yüzsekizinci âyetinde meâlen şunu beyân buyurmuşlardır:
(de ki, Ey insanlar! Rabbinizden size hakîkat gelmişdir. Doğru yola
giren ancak kendi kazancı için girmiş ve sapıtan da kendi zararına
olarak sapıtmışdır. Ben sizin bekçiniz değilim). Ben bütün
bunları okudukdan ve Kur’ân-ı kerîmin ma’nâsını iyice kavradıkdan
sonra, islâmiyyetin her dürlü düşüncelerime en doğru cevâbı
verdiğini gördüm, seve seve müslimân oldum. İslâmiyyet bana hakîkî
yolu gösterdi ve cesâret verdi. Dünyâda huzûr ve râhata kavuşmak
ve âhiretde selâmete erişmek için, müslimân olmakdan
başka bir tarîk [yol] yokdur.
21
Bayan MAVİŞ B. JOLLY
(İngiliz)
Ben İngilterede hıristiyan olarak doğdum. Vaftiz edildim ve
bugün elimizde bulunan İncîlde yazılı olanları öğrenerek büyüdüm.
Çocukken kiliseye gitdiğim zemân, muhtelif ışıklar, minberde
yanan mumlar, müzik, günnük kokuları ve muhteşem elbiseler
giymiş râhibler, üzerimde büyük bir te’sîr yapıyordu. Ma’nâsını
hiç anlıyamadığım düâlar okunurken, bunların âhengi beni ürpertiyordu.
Sanırım ki, bu çocukluk zemânımda, ben koyu bir hıristiyandım.
Fekat, zemân geçdikce ve benim tahsîl derecem yükseldikce,
kafamda ba’zı sü’aller hâsıl olmağa başladı. O zemâna kadar
tam inandığım hıristiyanlık dîninde, ba’zı noksanlar bulmağa
başladım. Gün geçdikce içimdeki şübhelerin artdığını görüyordum.
Yavaş yavaş hıristiyanlıkdan uzaklaşmağa başladım. Artık,
hiç bir dîne inanmıyordum. Kilisenin çocukken beni kendisine
hayrân eden o muhteşem manzarası, bir hayâl gibi gözümün önünden
uçup gitmişdi. Mektebden me’zun olduğumuz zemân, tâm
ma’nâsı ile bir dinsiz (ateist) olmuşdum. Fekat, bir müddet sonra,
farkına vardım ki, hiç bir şeye inanmamak, insânın rûhunda derin
bir ye’s, za’fiyyet, boşluk bırakmakdadır. İnsanın muhakkak bir
melce’e, bir dayanağa ihtiyâcı vardır. Bunun için başka dinleri tedkîk
etmeğe başladım.
Evvelâ budistliği ele aldım. Onların (Sekiz Yol) adını verdikle-
– 207 –