Scriptie co-creatie 2.0 jeurissen%26vriesde sll8

4 Co-creatie binnen de politie
4.1 Inleiding
Naast de televisie en schrijvende pers worden media als internet, zoals Buurtlink, Stop de criminaliteit en
mobiele telefonie, zoals SMS alert steeds vaker door de politie benut ter verkrijging van relevante informatie
van burgers. Volgens de onderzoekers Kop et. al (2011) bleef de politie tot voor kort met name investeren
in de meer klassieke opsporingsmiddelen en was er in eerste instantie sprake van terughoudendheid. De
Poot et. al (2004) concludeerden dat de recherche aan het begin van deze eeuw steeds meer te maken
krijgt met media die willen berichten over specifieke misdrijven. De politie ziet de media in het algemeen
vooral als hinderlijk. Matt Tapp, een Brits communicatiespecialist die onder andere bekend is van het
onderzoek naar de moord op Holly en Jessica uit Soham in 2002, is er van overtuigd dat een goede
communicatiestrategie bij de opsporing meer effect heeft dan de inzet van honderden agenten (Slot, 2010).
In de communicatie met het publiek om aandacht te vragen voor het mee helpen oplossen van misdrijven
via de media, nemen het aantal in te zetten mogelijkheden door de politie middels de komst van ‘nieuwe’
media zoals mobiele telefonie en het internet sterk toe (Kop, van der Wal, Snel 2011; 337). Vanuit dit
perspectief richten wij onze focus in dit hoofdstuk vooral op de nieuwe mogelijkheden met sociale media
die de politie zelf heeft ontwikkeld aan de hand van onze vierde deelvraag:
Welke vormen van co-creatie 2.0 vinden nu plaats binnen de politie en wat zijn relevante factoren?
Sociale media bieden rechtstreeks en op grote schaal toegang tot de burger. Het is dus mogelijk de ogen,
oren en kennis van burgers in te zetten voor meer veiligheid. Er wordt binnen de politie volop
geëxperimenteerd met sociale media. Dat is goed, want dit brengt de dilemma’s, kansen en onmogelijkheden
van sociale media aan het licht. Co-creatie 2.0 kent vele verschijningsvormen en doelen. Ook de mate van
participatie verschilt en is afhankelijk van de toepassing en het beoogde resultaat.
In dit hoofdstuk kijken wij naar de aard van de participatie en nemen de feitelijke uitkomsten daarvan onder
de loep. Vanuit de literatuur en op basis van het raadplegen van open bronnen via internet zijn wij op zoek
gegaan naar aantoonbare voorbeelden.
In paragraaf 4.2 analyseren wij enkele praktijkvoorbeelden van initiatieven die de politie of anderen zelf
hebben ondernomen om tot een vorm van co-creatie te komen in samenwerking met burgers. Dit doen wij
aan de hand van de participatieladder van Edelenbos en Monnikhof (2001). In paragraaf 4.3 beschrijven
we de kansen die er voor de politie zijn om optimaal gebruik te maken van de technologische communicatie
mogelijkheden in relatie tot co-creatie. Daarbij wordt ook nader ingegaan op het begrip crowdsourcing en
de mogelijkheden voor de opsporingspraktijk. In paragraaf 4.4 wordt stilgestaan bij de succes- en
faalfactoren bij de inzet van sociale media in de politiesfeer. Vervolgens sluiten we dit hoofdstuk
samenvattend af met een aantal conclusies voor het welslagen.
4 Co-creatie binnen de politie 79