Werken aan sociaal weerbare wijken - Instituut ISW

engen en afhandelen van de signalen die op wijkniveau worden gegeven. Bovendien blijkt
maar al te vaak dat “de gemeente” niet altijd met één mond spreekt en dat de opstelling van
ambtelijke medewerkers naar de burgers verschillend is. Contact met en vertrouwen in
gemeente en corporatie is dan ook wisselend en soms erg broos.
Nauw verbonden aan “gelijkwaardigheid” tussen professionele actoren en burgers in de
wijk is “complementariteit”. Hiermee wordt gedoeld op het besef van professionele actoren
dat wijkbewoners per definitie in min of meerdere mate kennis en ervaringen hebben over het
functioneren van de buurt waarin zij leven.
In de derde plaats heeft de cultuuromslag te maken met de politieke prioriteit (of liever
gezegd het ontbreken daarvan) van projecten en interventies binnen het Wijkgerichte Werken.
Er bestaat een begrijpelijke neiging van politici en ambtenaren om de meeste prioriteit toe te
kennen aan grote meestal fysieke projecten met grote investeringen en de kleinere meestal
sociale projecten naar achteren te schuiven. Eerdere toezeggingen worden dan niet uitgevoerd
en het vertrouwen wordt schade toegebracht. Voor bewoners die deelnemen aan dit soort
projecten is het van belang dat als het besluit genomen is, de uitvoering snel dient plaats te
vinden. Door hoog in de organisatie hiervoor de aandacht te vragen, dringt het belang van dit
soort projecten beter in de gelederen door. Een punt wat regelmatig in beide wijken is
gehoord is het niet altijd terugkoppelen door professionele actoren van wat er gedaan is/wordt
met de beslissingen, adviezen en aanbevelingen die door bewonersgroepen worden
ingebracht. Hier moet aandacht aan worden besteed.
Ten slotte is de permanente aanwezigheid van “de overheid” bij het leggen van
verbindingen tussen groepen in wijken essentieel. De sociale verbindingen en netwerken die
met het Wijkgericht Werken worden/zijn opgebouwd, zijn broos en kwetsbaar en vragen
continu aandacht van overheid en andere instanties. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.
Misschien geldt hier de paradox dat, als de overheid erbij is, bewoners veel zelf kunnen; dan
is het druk, dan zijn er deadlines, dan is er dynamiek. Met andere woorden, sociale weerbare
buurten kunnen niet zonder een actieve overheid. De rol van een actieve overheid bij een
dergelijke bottum-up aanpak (sociale herovering) dient faciliterend, stimulerend en
enthousiasmerend te zijn. Een dergelijke “procesrol” van een overheid past in feite niet bij een
projectgerichte aanpak. Immers een project heeft een begin en een eind (meestal als het geld
op is), terwijl het werken aan duurzame verbindingen een procesmatige bemoeienis van de
overheid vraagt.
Principiële keuze voor een andere aanpak invoering WMO-startpunten
Er is bij de WMO-startpunten sprake van een duidelijke onbalans tussen ambitie/doel en de
middelen van implementatie. De ambitie is veel hoger dan met de voor handen zijnde
(beperkte) middelen gehaald kan worden. Alvorens de startpunten verder te ontwikkelen staan
de betrokken partijen in Arnhem voor een principiële keuze. De eerste optie is doorgaan en
veel meer energie en geld steken in het promoten en toegankelijk maken van deze
voorziening. Tot op zekere hoogte voldoet deze voorziening aan de behoefte van mensen om
antwoord en hulp te krijgen op allerlei vragen en problemen rond financiën, zorg, welzijn en
wonen. Als men het doel heeft om met deze voorziening meer mensen te laten participeren in
de samenleving en de zelfredzaamheid te vergroten, dan voldoet deze voorziening niet en
dient een andere strategie te worden gevolgd. Deze andere strategie, de tweede optie, is te
omschrijven als outreachend, cliëntgericht en inspelend op bestaande netwerken.
Onderstaande aanbevelingen zijn van belang wanneer de tweede optie gevolgd wordt.
Participatie van ouderen | 163