Werken aan sociaal weerbare wijken - Instituut ISW

2003). In dit licht kan men dus vraagtekens zetten bij het benoemen van wijken als
‘probleemwijken’. Ook nadere analyse van onze eigen resultaten laten zien dat voor bewoners
die de wijk als negatief zien, de wijk niet als buffer voor negatieve beeldvorming leidt.
3.3. Buurtbemiddeling
3.3.1 Interventie en onderzoeksvragen
Het project ‘Buurtbemiddeling’ heeft als doel om een bijdrage te leveren aan het verbeteren
van de leefbaarheid van de Arnhemse wijken. Door goed getrainde vrijwilligers (bewoners uit
een andere buurt) te laten bemiddelen bij burenconflicten wordt geprobeerd om bewoners zelf
een oplossing voor een burenconflict te laten vinden. Het doel van buurtbemiddeling is
tweeledig. Ten eerste is het verminderen van de sociale overlast en het voorkomen van
escalatie van conflict tussen buren of buurtbewoners. Ten tweede is het vergroten van de
zelfredzaamheid van bewoners (Convenant buurtbemiddeling, 2006). Het idee achter
buurtbemiddeling is dat vooral dit laatste beter te bereiken valt door het inschakelen van
vrijwilligers als bemiddelaar in plaats van bijvoorbeeld de politie of iemand van de
woningbouwcorporatie. Het inschakelen van vrijwilligers in plaats van een autoriteit zoals de
politie of woningbouw komt bijvoorbeeld minder dreigend over. Daarnaast, doordat de
vrijwilligers van buurtbemiddeling zich niet met de inhoud van het conflict bezig houden,
maar partijen ondersteunen in het zelf komen tot een oplossing, is het waarschijnlijker dat een
dergelijke interventie daadwerkelijk tot empowerment zal leiden. Dit in tegenstelling tot een
meer autoritaire bemiddelaar in de vorm van de politie of woningbouwcorporatie die sneller
geneigd zijn een oplossing op te leggen.
Buurtbemiddeling werkt volgens een vijftal stappen (Buurtbemiddeling Arnhem, 2007
Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid, 2008). De eerste stap is de melding. Hier
wordt een conflict bij de coördinator van buurtbemiddeling aangemeld. Dit kan door een
conflictpartij zelf gebeuren of door verschillende instanties (verwijzers genoemd).
Voorbeelden van verwijzers zijn: de wijkagent, woningbouwverengingen en maatschappelijk
werk. De coördinator bepaalt of het conflict in aanmerking komt voor buurtbemiddeling. Zij
maakt een afweging aan de hand van de aard en de geschiedenis van de klacht. Als een
melding geschikt wordt bevonden voor buurbemiddeling selecteert de coördinator een team
van twee bemiddelaars/vrijwilligers die de melding zullen behandelen.
De tweede stap is een gesprek met de eerste partij (partij A). Dit is doorgaans de klagende
partij. De geselecteerde bemiddelaars gaan bij deze partij langs om zijn versie van het verhaal
aan te horen. Met toestemming van deze partij gaan zij vervolgens bij de tweede partij (partij
B) langs.
De derde stap is een gesprek met partij B. Dit is een kritisch moment in het
bemiddelingsproces en wordt door veel bemiddelaars als het moeilijkste onderdeel gezien. Ze
komen zonder aankondiging bij partij B langs om te willen praten over een conflict met de
buren. Vaak komt het voor dat een tweede partij niet mee wil werken aan de bemiddeling.
Echter, soms zijn de twee afzonderlijke gesprekken al voldoende om misverstanden tussen
conflictpartijen weg te nemen en kunnen ze leiden tot een goede afloop van de situatie.
De vierde stap is vervolgens − als beide partijen hiermee instemmen − het
bemiddelingsgesprek. Dit gesprek vindt op neutraal terrein plaats. Bijvoorbeeld bij de
wijkwinkel of op het kantoor van buurtbemiddeling zelf. De bemiddelaars zorgen ervoor dat
het gesprek goed verloopt en dat er duidelijke afspraken worden gemaakt. Daarbij blijven de
58 | Werken aan sociaal weerbare wijken