Hoofdstuk 3. MODALITEITEN VAN VERBINTENISSEN

VOORWAARDE – 102
VERBINTENISSENRECHT
ver; die maakt gewoon gebruik van een recht (behoudens willekeurig ontslag of misbruik
van het ontslagrecht). Een ontslag met vervangende of aanvullende opzeggingsvergoeding
of een beëindiging van de arbeidsovereenkomst met vrijstelling van het
leveren van arbeidsprestaties tijdens de opzeggingstermijn, maken wel een fout uit.
En dan zou wel ruimte zijn voor de toepassing van artikel 1178 B.W. (*1) Het zou
ons echter te ver leiden om dieper op deze typisch arbeidsrechtelijke problematiek in
te gaan.
150 Vaak bestaat de voorwaarde in gevallen als deze in de beslissing van een derde.
De schuldenaar, in wiens voordeel de voorwaarde werd bedongen, moet dan de nodige
stappen zetten die het de derde effectief mogelijk maken om een beslissing in
een bepaalde zin te nemen.
Men denke hier aan het in de rechtspraak vaak voorkomende geval, waarin een
verkoop wordt gesloten onder de opschortende voorwaarde dat de koper, binnen een
bepaalde tijdsspane, een (bepaald type van) lening verkrijgt. Als de voorwaardelijke
koper, na enig onderhandelen met een bank, van laatstgenoemde een leningsvoorstel
in de door hem gewenste zin krijgt, maar dit voorstel afwijst, is het duidelijk dat hij
de vervulling van de voorwaarde verhindert. (*2) Hetzelfde wordt aangenomen, indien
hij een financiële instelling contacteert, maar nalaat de formulieren in te vullen
op basis waarvan de instelling beslist over het al dan niet toekennen van de lening.
Men gaat zelfs nog verder, en legt aan de schuldenaar een inspanningsverbintenis
op om een lening te verkrijgen. (*3) Hij moet alle redelijke inspanningen leveren om
het nodige krediet te krijgen. (*4) Hij moet loyaal en naar best vermogen optreden
om de nodige financiering te verkrijgen. (*5) Als een aangezochte bank het krediet
weigert, moet hij zich tot een tweede bank wenden en de door deze bank gevraagde
waarborgen leveren, voor zover ze binnen zijn redelijke mogelijkheden liggen. (*6)
Op hem rust echter geen resultaatverbintenis; hem kan niets worden verweten, als hij
alle stappen heeft gezet die normalerwijze vereist zijn om de verhoopte lening te verkrijgen.
(*7)
(*1) Cass. 18 mei 1998, Arr. Cass. 1998, 574.
(*2) Voor deze problematiek, zie S. BEYAERT, ‘Koop onder opschortende voorwaarde’, Not.Fisc.M., 2004, 166-67,
nrs. 24-27 en art. 7b)bis Woningbouwwet; Gent 23 november 1994, A.J.T. 1994-95, 404; Brussel 27 juni 1995, A.J.T.
1995-96, 159; Cass. fr. 31 januari 1989, J.C.P. 1989, II, 21382, met noot DAGORME-LABBÉ.
(*3) Cass. 15 mei 1986, Arr. Cass. 1985-86, 1248; vgl. H.R. 27 februari 1953, N.J. 1953, nr. 586, met noot Ph. A. N. H.
(*4) Kh. Kortrijk 6 november 1987, T.B.H. 1988, 810.
(*5) Gent 28 juni 1984, T.B.H. 1985, 209; Kh. Kortrijk 26 november 1987, T.B.H. 1988, 811; Luik 30 januari 1990,
J.L.M.B. 1990, 1234; Brussel 27 september 1990, J.T. 1991, 148; Rb. Charleroi 8 januari 1991, Rev. Rég. Dr. 1991, 272;
Bergen 12 november 1991, D.C.C.R. 1992-93, met noot I. DEMUYNCK; Kh. Bergen 12 juni 1997, T.B.H. 1998, 456;
Bergen 18 november 1998, J.T. 1999, 194.
(*6) Rb. Turnhout 26 maart 1991, Turnh. Rechtsl. 1994-95, 25; Kh. Hasselt 30 april 1996, R.W. 1996-97, 1203; Bergen
26 februari 1997, Rev. not. b. 1998, 155. Hij mag zich echter beperken tot de bank die nominatim in het voorwaardelijk
beding werd vermeld: Rb. Charleroi 14 november 1996, D.C.C.R. 1997, 225 met noot M. DAMBRE; vgl. Brussel 22 januari
1988, Res iura imm. 1988, 225, Rec. gén. enr. not. 1992, 117; Rb. Hasselt 18 december 2000, R.W. 2002-2003, 1308;
H.R. 21 oktober 1988, N.J. 1989, 80; 21 juni 1996, N.J. 1996, 698.
(*7) B.v. Antwerpen 30 juni 1998, A.J.T. 2000-01, 211.
OBO – Afl. 65 (4 oktober 2005) Kluwer uitgevers