Hoofdstuk 3. MODALITEITEN VAN VERBINTENISSEN

VERBINTENISSENRECHT VOORWAARDE – 35
De juiste kwalificatie van het recht van de zittende huurder op huurhernieuwing
heeft echter slechts academisch belang: de wet regelt immers zelf, en op minutieuze
wijze (zie de art. 16-23 Handelshuurwet), wanneer en onder welke voorwaarden het
nieuwe huurrecht van de zittende huurder ingaat.
47 Volgens artikel 1587 Ger. W. wordt de toewijzing, in het raam van uitvoerend
beslag, gehouden in één enkele zitdag; de notaris kan echter, indien hij dit nodig acht
in het belang van de betrokken partijen, een tweede (of derde,...) zitdag voor de verkoop
beleggen (art. 1588 Ger. W.).
Wordt inderdaad een tweede zitdag gehouden, dan geldt het hoger bod van de
laatstbiedende enkel als voorlopige toewijzing. Dit bod bindt slechts de bieder zelf,
maar geenszins de schuldeisers die om de openbare verkoping hebben verzocht.
Indien het voorlopig toegewezen gebouw b.v. afbrandt tussen de eerste en de tweede
zitdag, komt de uitkering, verschuldigd door de brandverzekeraar, toe aan de beslagene.
(*1)
De toewijzing aan de hoogstbiedende, op de eerste of op de volgende zitdag, geschiedt
evenwel onder de opschortende voorwaarde (*2) van afwezigheid van hoger
bod, binnen de vijftien dagen na de toewijzing (art. 1587 en 1592 Ger. W.).
Indien er derhalve, na de definitieve toewijzing, een hoger bod komt, gaat de voorwaarde
niet in vervulling, en worden de verkoop en de toewijzing aan de hoogstbiedende
geacht nooit te hebben plaatsgehad (zie verder, nrs. 180 e.v.). De beslagene kan
dus, tot aan de toewijzing na hoger bod, de schuldeiser-beslaglegger alsnog (volledig)
(*1) Antwerpen 4 april 1984, R.W. 1985-86, 1082, met noot E. DIRIX, ‘Eigendomsoverdracht bij gedwongen verkoop
van onroerend goed’. A. VERBEKE en I. VERVOORT (‘Contracten onder voorwaarde’, in B. TILLEMAN en A. VER-
BEKE (eds.), Knelpunten Kanscontracten, Schoten, 2004, 168 e.v., nrs. 21-24) menen dat deze oplossing tot onbillijke
resultaten kan leiden, wanneer het geveilde goed door brand tenietgaat tussen de eerste en de tweede zitdag. Omdat de
hoogstbiedende nog geen eigenaar is, kan hij geen aanspraak maken op de verzekeringsuitkering, terwijl zijn bod werd
uitgebracht voor een perceel met erop een niet door brand geteisterd gebouw, en hij, in de thans aan de orde zijnde opvatting,
aan zijn bod gehouden is. Zij erkennen echter dat de onbillijkheid niet wordt verholpen door de bieder reeds als
voorwaardelijke eigenaar te beschouwen. Het risico blijft immers bij de verkoper berusten, die, als zodanig, recht heeft op
de verzekeringsuitkering.
(*2) Zie daarover E. DIRIX en K. BROECKX, Beslag, inA.P.R., Antwerpen, 2001, nr. 916. Chr. ENGELS (Het uitvoerend
beslag op onroerend goed, inBibliotheek Gerechtelijk Recht, nr. 8, Antwerpen, 1981, 269, nr. 392) schrijft dat er
geen definitieve verkoop is, tot de definitieve toewijzing na hoger bod en tot de termijn van vijftien dagen als bepaald in
art. 1592 Ger. W. verstreken is. Hij wijst erop dat de voorwaarde vóór het Gerechtelijk Wetboek werd opgevat als ontbindend:
het eigendomsrecht ging onmiddellijk over op de laatste en hoogste bieder, onder de ontbindende voorwaarde van
de gevolgen van een nieuwe zitdag na een hoger bod (oud art. 565 Faill. W., en art. 92bis Wet 15 augustus 1851 op de
gerechtelijke uitwinning, ingevoegd bij Wet 5 maart 1951, enig artikel, § 9; L. FRÉDÉRICQ, Traité de droit commercial
belge, VII, Gent, 1949, 485-488, nrs. 321-322).
De herveiling na rouwkoop kan niet worden opgevat als een ontbindende voorwaarde. Ofschoon ze ongetwijfeld in het
teken staat van art. 1184 B.W., maakt ze geen werkelijke ontbinding uit van de oorspronkelijke toewijzing, maar veeleer
een voortzetting van de gedwongen verkoop (E. DIRIX en K. BROECKX, o.c., 521, nr. 920; anders: C. ENGELS, o.c.,
284, nr. 412 en 302, nr. 450).
In het raam van een zuiveringsprocedure vernietigt de toewijzing van het onroerend goed aan een ander dan de derdeverkrijger,
diens eigendomsrecht zonder terugwerkende kracht (H. DE PAGE en R. DEKKERS, o.c., VII, 793, nr. 868,6°
en de aldaar gecit. verwijzingen).
Bijzondere overeenkomsten
OBO – Afl. 65 (4 oktober 2005)