Kjent og ukjent i djevelsk ikonografi - Logg inn på Min Side

i djubda, og aukar den narrative realismen i verket 242 . Dette bidrar også grunnflata til: Stolen
er oktagonal, og ikkje heksagonal som i Pisa. Det har ført til inklusjonen av Barnemordet i
tillegg til dei andre motiva, samt at Dommedag strekk seg over to flater. Hjørna er markerte
av heilfigurar i staden for knipper av søyler, noko som dreg narrativa vidare og over i
einannan. Kristusfiguren er den største av figurane, og saman med Maria, Johannes Døyparen
og englar, er han figuren som markerar hjørnet mellom relieff-felta med dei utvalte og dei
fordømte. Kristus er frontalt vendt mot betraktaren, og har her inga glorie i motsetnad til i
Pisa. Venstre handa heng berre ned, som i Pisa, og med høgre markerar han Dommen. Ved
føtene hans står krossen.
Ved Kristi høgre side er dei utvalte og dei salige. Apostlane er i øvste rekkje. Blant dei andre
salige er der patriarkar og profetar, fransiskanarmunkar, biskopar, jomfruer med brennande
oljelamper, ein riddar og ein konge 243 . Dei oppståtte frå gravane er nedst i biletet. Dei er
nakne og halvnakne, i ulike positurar. Mellom anna ser vi ei kvinne framstilt sittande og
bakfrå, som Barasch meiner stammar frå studiar av ein bestemt figur på ein romersk sarkofag.
Ein tilsvarande figur finn vi også blant dei fordømte 244 .
På det høgre feltet står Johannes Døyparen ved sidan av Kristus som forbedar for dei
fordømte. Ved sidan av står to englar som ser ut som om dei teller på fingrane. Kanskje dei
reknar ut syndene til kvar fordømt Under desse står det fire apostlar som ser opprørte ut over
den harde dommen. Dei fordømte består mellom anna av ein munk, ein konge og ein biskop
(fig. 13) 245 . Englar dyttar og djevlar drar dei fordømte i retning av Lucifer som tronar nede i
høgre hjørnet. Ein djevel tar ein fordømt over skuldra, og ein liten demon biter eller plystrar
ein vettskremt kardinal i øyret. Nicolas utvikling med omsyn til framstilling av ekspressivitet
ser ein tydeleg i ansikta og gestane til dei fordømte. Somme forsøker å klatre oppover, men
vert dytta ned att av englar. Mange gøymer ansiktet i hendene, somme held hendene foran
munnen, og somme klamrar seg til einannan (fig. 14). Nedst sit den same kvinnelege figuren
som blant dei salige. Ho er framstilt sittande og bakfrå, og vert dratt i av ein demon som
liknar Silenus-figuren i Pisa. ”Silenus” er her framstilt to gongar (fig. 14). Den eine er nemnt,
og han ser vi armane til når han drar i den kvinneleg fordømte. Den andre er framstilt frontalt
denne gongen, og vi ser berre hovudet hans. Men det er klart den same figuren, og han har tatt
242 Moskowitz, 2001, s. 38-39
243 Poeschke, 2000, s. 74
244 Barasch, Gestures of Despair in Medieval and Early Renaissance Art, New York, 1976, s. 2
245 Poeschke, 2000, s. 75
56