Kjent og ukjent i djevelsk ikonografi - Logg inn på Min Side

Satan og djevlane gjennomgår ei endring som delvis kan generaliserast. I dei tidlegaste verka
er djevlane små og svarte. I Padova er dei hårete og liknar apar. Dei bysantinske djevlane
liknar englar men er svarte. Gjennom 1300-talet utviklar dei særeigne bestialske trekk, og
liknar korkje dyr eller menneske. Den vanlegaste djevelen frå litt utpå 1300-talet og framover
har menneskekroppen som utgangspunkt, men har mange dyreattributt, samt
flaggermusvenger og gjerne ulike fargar. Desse ser vi mellom anna i Andrea Bonauiti da
Firenzes djevlar i Det spanske kapellet til Santa Maria Novella i Firenze, og i Nardo di Ciones
djevlar i Strozzikapellet same kyrkje. Utviklingstrekka til djevlane og Satan vert nærare tatt
føre seg i andre del av denne oppgåva, men der er to klare og viktige aspekt: endringa frå
svart til fargerik, og endringa frå dyr til beist.
Der er somme motiv og scener i trecentos helvetesframstillingar som er gjennomgåande.
Straffa for fråtseri er den eine, avbilda ved ei gruppe syndarar som sit rundt eit dekt bord og
vert truga av demonar. Spidde-motivet der ein syndar vert grilla som eit heilstekt dyr på eit
spidd er også med frå Baptisteriet i Firenze til Collegiata i San Gimignano. Til sist er temaet
eld kanskje det aller viktigaste aspektet ved Helvete i alle framstillingane (kanskje med
unnatak av Sta Croce), og som vi skal sjå er det også det motivet som har det sterkaste
grunnlaget i Bibelen.
99