Last ned… - Martin Bekkelund

hog 'n ennå, og sa det va ein bra og truverdog kar. Den Klomsrudgarden ligg uppi åslendé, og det er
ikkje langt frå der og åt Vei'ingstulom og Sterringstulom. Der uppi fjellé låg 'n på skytteri mest heile
vinteren og sette ut rupsnuru og renska reinsdyr-grave. Ein dag hadde 'n flogjé over heile fjelle og
ikkje fått ei rype. I skymmingen ga 'n seg til å vekja snuru og reinsgrave, og det vart avdågåsleite
førr han kom ned åt Sterringjé, der han skull liggje um natté, og da brann det så der, at det lyste
utigjenom alle mosåfar. Og glad vart 'n Jens, for di det va komé folk og det va varme uppe. Men da
han kom innåt sætern, vart det kolande myrkt med ein gong, og da han kom fram, va det lås for
døre. Han Jens ensa ikkje di større, for han va fel van ved nogo tå kort; han slo eld og kveld-stelte
seg. Men ved natt-mål, da han hadde eté og lagt seg te sovå, kom det inn fjorten grønkledde
jomfrugo, døm va så reint ska'vakre at han æilder hadde sett så vakre kvinnfolk, og alle hadde døm
gult, ut-sli'i hår. Den eine hadde eit langspel; det tok ho te låte på, og di andre tok te danse ikring
årin; der låg det ei tyrirot, så 'n Jens såg væl alt døm gjorde. Men alt me' døm dansa, greip døm etter
'om og lugga 'n ti di lange håré han hadde på leggjom.
"Lika du plukk, Jens Hårlegg?" sa døm.
Han Jens svårå ingen ting; han berre drog åt seg føt'n så godt han kunna; men det hjølpte ikkje stort,
for jomfrugun va så gælne og kåte at døm sleit og reiv ti 'n og kalla 'n Jens Hårlegg. Jens Dunder-iberg,
Jens Skrell-i-fjell. Men da vart 'n Jens harm; han tok rifla, kytte hardt, og sa at reiste døm ikkje
trast, skull 'n gjera ved døm det døm minst ville. Da la jomfrugun på sprange, og det som va att tå
natten, sov 'n i fred. I lysingen la 'n Jens til fjells; men da han kom forbi Løvå-berge, ovafor
Sterringen, ropte det åt 'om:
"Jens Hårlegg, du fæ ingor rupe idag! Det blir berre tommskræill og skræill-i-fjæill."
Han Jens tenkte både eitt og anna. Men han gjekk lel; og da han kom inni fjelle, va det overlag
mykjy rupo der. Han skaut og skaut, til han hadde korkje kulo hell krut; men han fekk ikkje fjøré,
og da han gjekk heimatt, sette det seg rupo i skokketal like framafor føt'n på 'om. Slik vanveide
hadde 'n Jens æilder havt, og så tenkte 'n som så, at det va utpågjort tå bergfolkom.
Den treia dagen tok 'n vegen åt rupsnuruom og reinsgravom og ville vekja døm, men det fanst
korkje rupe hell rein ti døm. Mesta tå snuruom va upprykte og sund-rivne; men han såg ikkje
merkje korkje etter folk hell dyr.
Det var overlag med fuggel og rein i fjellé, og han tok te skjote, men det va um inkje. Han kom
tidleg heim åt Sterringjé og tenkte på å struke åt Klomsrud såmå kvelden. Men han hadde mykjy
stavved og trog-emne som han ville hogge upp og drågå med seg heim på ski-kjålka. Og som han
va ferdog med di, va det så seint at han laut væra over der, den natté au.
Ei stund etter han hadde lagt seg te sovå, vakna 'n att og va mest kvævd tå røyk, for det va lagt ei
stor helle over ljorhòle. Han Jens tok med seg børsa uti døré og løyste hanan, men krute ville ikkje
fengje, enda det gnesta tå flinté og stålé. Men best det va, ropte det frå Løvå-bergé:
"Vil du bruke skræill-pipa mot jomfrugom nå, Jens Tom-smæll?"
"Kå ha e gjort, sia e ikkje kæinn få væra i fre?" spurte 'n Jens Klomsrud.
"Du ha løyst dundran din over stugutake åt 'n Kjersti Langspel og 'n Sigrid Sidserk og de tolv
systrom deres, og de husville ha du skræmt med skræill-pipun dine," svårå det uppi Løvåbergé.
"Kå ska e gjeva i bot?" spurde 'n Jens. Men det fekk 'n ikkje nogo svar på.