HMP 67

stować, skoro prawdopodobnie jedno z najbardziej
promujących wydarzeń, czyli koncert, nie
dojdzie być może do skutku. Taki wydawca
zatrudni agencję promocyjną, ta załatwi różne
miejsca do pokazania się, a my z powodów
rodzinno-logistyczno-życiowo-pracowniczych
powiemy, że nie dajemy rady, i kicha dla wszystkich,
ale jak już też wspomniałem, na to trzeba
mieć czas, a u nas tego akurat jak na lekarstwo
z różnych przyczyn.
Czyli jest wam dobrze w tej niszy i zmienianie
czegokolwiek na siłę nie wchodzi w grę, tym
bardziej, że sami jesteście w stanie zadbać o
wszystko, począwszy od muzyki, a na szacie
graficznej płyty skończywszy - jak doszło do
tego, że na "Transmyopic Interconnection" wykorzystaliście
prace Anety Barglik?
W tej niszy wcale nie jest nam tak dobrze, nie
jesteśmy tu do końca z własnego wyboru i bardzo
chcielibyśmy wystawić głowę ponad powierzchnię,
pod warunkiem, że byłoby to na naszych
wytycznych, a nie nakazanych uproszczonych
schematach. A będąc tutaj, to tak, musimy
o wszystko zadbać do samego końca, jeśli chcemy,
żeby ktoś jeszcze to zobaczył i posłuchał.
Co do Anety, to Robert "Flakon" Kocoń zadzwonił
do mnie, że jest taka osoba, jakaś dalsza
rodzina, ma fajne prace i można by je obejrzeć,
bo niektóre mogłyby pasować do naszego
klimatu. Jeśli by nam się spodobały, to Flakon
zaczął by negocjować warunki ich udostępnienia.
Przejrzeliśmy stronę Anety i faktycznie
okazało się, że wiele prac by nam odpowiadało.
Ustaliliśmy wspólną listę i basista negocjował.
Aneta staje się coraz bardziej znana i popularna,
więc kompletnie nie wiedzieliśmy na co się
nastawić, czego się spodziewać. Aneta okazała
się jednak być fajną, ciekawą osobą zaintrygowaną
połączeniem jej prac z naszą muzyką i na
szczęście kwota okazała się do przyjęcia i
stwierdziliśmy, że stać nas na zestaw zdjęć kadrujących
kilka z jej obrazów. Tak więc prawdziwa
sztuka trafiła na naszą okładkę i wkładkę.
Podkreślmy, że są to tradycyjne, olejne obrazy,
żadne komputerowe grafiki - można więc i w
tych cyfrowych czasach nawiązać do przeszłości
również w aspekcie oprawy graficznej płyty?
Jak się chce, to się da! Ja osobiście od zawsze
Foto: Myopia
chciałem mieć na płytach ręcznie robione szkice,
rysunki, obrazy, i częściowo to się udawało,
lepiej lub gorzej. Na demie "The Ultra Control"
jest szkic zrobiony ołówkiem, wewnątrz i częściowo
na okładce "Subconsciously Unconscious"
też są ręcznie robione szkice, na "Simultaneous
Simulations" gitarzysta Robert
Słonka całą grafikę narysował ołówkiem, i tylko
przy dwójce, "Enter Insectmasterplan" nie
poszło tak, jak sobie wymarzyłem. Nasz ówczesny
gitarzysta Kamil Smala, zrobił zestaw
ogromnych rysunków na swoją pracę dyplomową,
na jego wystawie-prezentacji zagraliśmy
koncert, a wszystko było okraszone prologiem z
etiudy filmowej, również pracy dyplomowej jego
koleżanki. Po prostu idealne wydarzenie
artystyczne! Prace Kamila były niesamowicie
precyzyjne, mozolnie wykonane, robił je żelowymi
cienkopisami, więc były unikatowe, bo z
biegiem lat bledną, więc trzeba było robić zdjęcia,
kadrować fragmenty, kolorować w programie
graficznym. W ostatniej chwili przed wydaniem
płyty (jak to prawdziwy artysta) Kamil
zmienił zdanie i powiedział, że zrobi to nieco
inaczej. Jak wyszło, widać na wkładce. Na
szczęście kilka zdjęć tych prac mi ocalało i możecie
je u nas na stronie w galerii zobaczyć pod
tytułem tejże płyty. Tak więc, podsumowując
ten punkt, można grać postmodernistyczny metal
science-fiction niekoniecznie ubarwiony grafikami
komputerowymi.
"Transmyopic Interconnection" jest w pewnym
sensie wydawnictwem dla Myopia
przełomowym, bo to pierwsza wasza płyta
nagrana bez udziału Szymona Czecha - jego
przedwczesna śmierć musiała być dla was
ogromnym ciosem i to właśnie jemu dedykujecie
to wydawnictwo?
Nikt takiego scenariusza by nie wymyślił i nie
napisał. Mieliśmy plany na kolejne spotkanie,
kolejne nagranie, nie na Warmii, tylko u nas, w
górach. Szymon cieszył się z tego, mówił, że
technologia tak postępuje, że zabierze walizkę i
to wystarczy za cały sprzęt, że to będzie coś innego,
przyjedzie, wypocznie trochę przy okazji.
Walczył dzielnie, nie powiedziałbyś, że był chory.
Tamtego roku, kiedy odszedł, dzwonił do
mnie w maju, byłem na Węgrzech, a on przez
telefon cieszył się jak dziecko, że są pierwsze
recenzje "Simultaneous Simulations" i są zarąbiste.
Potem rozmawialiśmy jeszcze w czerwcu
o kolejnych recenzjach i wiadomych planach…
Zawiesiliśmy się potem jako zespół w
próżni, nie pamiętam na jak długo, ale na dość
długo, bo najnowsza nasza płyta ukazała się po
dopiero pięciu latach.
Nigdy nie przesadzaliście z długością swych
płyt, ale najnowsza jest wśród nich zdecydowanie
najkrótsza, bo trwa niespełna pół
godziny - uznaliście, że nie ma co przesadzać i
tak intensywny, trudny w odbiorze materiał
nie powinien być godzinnym kolosem?
Naszą najdłuższą produkcją była pierwsza płyta
i trwała aż około 42 minuty, a potem już było
zawsze nieco krócej. Trzymamy się póki co jednego
schematu, czyli 8 utworów i do tego
ewentualnie prolog/epilog czy intro/outro i
wydaje nam się, że to jest taki rozmiar właściwy,
do tego nie planujemy, że kolejny utwór ma
mieć pięć minut, to wychodzi samo z siebie,
grasz i w pewnym momencie stwierdzasz, że to
już jest to, że wystarczy, i robisz to bez spoglądania
na zegarek. Mnie osobiście, zanim jeszcze
cokolwiek w życiu nagraliśmy, w tym sensie
zainspirował Atheist, ich płyty oscylowały w
okolicy 30 minut, a działo się tyle, że mózg tego
nie ogarniał. Bardzo mi się to podobało i ciągle
podoba, są w tej formie absolutnie niedoścignieni.
Mając wspaniałe wzorce, my też wychodzimy
z założenia, że powinno dziać się dużo i
gęsto na stosunkowo niewielkiej przestrzeni, i
lepiej pozostawić raczej niedosyt, niż znużyć
kogoś godzinnym, na siłę przeciągniętym materiałem,
i powiem ci, że tendencja u mnie jest
taka, że wciąż szukam jeszcze krótszej formy,
mam już jeden kolejny utwór na bębnach, który
jest już zamknięty, i trwa jakieś dwie i pół minuty.
Swoją drogą to niby tylko 29 minut muzyki, ale
jakby trochę pokombinować, to z tych riffów i
patentów spokojnie można by stworzyć materiał
na dwie, albo i nawet trzy płyty - czyżbyście
w ten sposób rekompensowali tym najbardziej
wnikliwym słuchaczom ten niezbyt długi
czas trwania krążka?
Wielokrotnie już takie coś słyszeliśmy, i faktycznie
tak jest. Świadczy o tym fakt, że czasami
krótki, 30 sekundowy fragment możemy składać
tygodniami, albo, jakkolwiek to nie zabrzmi,
miesiącami. Powiedział mi to również kiedyś
Jarek Tatarek z Astharoth, w który to zespół
zapatrzony byłem bezgranicznie, i gdyby
powiedział mi to za czasów ich świetności, to
zawał murowany, a tak sprawił nam miły komplement,
mówiąc właśnie, że z jednej płyty można
by wykrzesać trzy, ale on sam był już w trakcie
średniej jakości muzykowania. Ja sam
uwielbiam bardzo intensywne płyty, słuchasz
po wielokroć, i zawsze jest coś nowego, prawie
zawsze coś zaskakuje. My nie wydajemy płyt
zbyt często, więc intensywność każdej z nich
może zainteresowanym faktycznie umilać czas
oczekiwania na następny krążek. Jest więc to
produkt wielokrotnego użytku i wierzę, że będziemy
w stanie dalej takie produkty, z długą
datą przydatności produkować i że nie będą
potrzebne żadne konserwanty, żeby produkt się
obronił.
Wojciech Chamryk
154
MYOPIA