het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

96
BLOEITIJDPERK NEDERLANDSE VOLKSLIED
waar de muezzin ook bij zonsopgang op een soort schal
mei blaast. Waar het in vreemde landen een zuiver
religieuze betekenis heeft, schijnt het hier alleen een
waarschuwing te zijn voor de gelieven am hun minnespel
te staken. In een der oudste en schoonste wachterliederen
heet het:
Die wachter die blies aen den dach
op hogher tinnen hi lach,
daer blies hi an des daghes schijn
„waer lievekens bi malkander syn
so scheiden si saen;
voor 't groene wout den dach breect aen."
Dat de wachter ook somtijds een lied zong, blijkt uit
de aanhef: „Die wachter sanck syn dagheliet". In „Van
liefden comt groat lijden" wordt dit lied zelfs aangehaald:
„Al die' der verholen te vryen plach,
'T is tyt maer dat se scheiden
Ic sie' der den lichten dach."
Merkwaardigerwijze vinden wij deze tekst enigszins gewijzigd
en verspreid terug in een latere versie van „Het
daghet in den Oosten", n.l.:
Wie verholen wilt vrien (eerste strafe)
Wi twee wi moeten sceyden
Ick sie den dach int scijn (zevende strofe).
De overeenkomst is a opvallend am hem zwijgend
voorbij te gaan. Ik vermoed dan ook, dat een dergelijke
tekst tot een verloren geraakt wachterlied behoort heeft.
In twee bekende dageliederen, die beide opvallen door
hun bekoorlijke melodie, n.l. „Den dach en wil niet verborghen
syn" en „Het vlooch een klein wilt vogelkijn"
wordt de wachter met een „vingerlinck root" omgekocht