het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

AANHANGSEL 165
„Ic seg adieu":
a) 4 st. Ludovicus Episcopus.
b) 4 st. Renaldus de Melle.
„Mijn liefkens Brun ooghen":
a) 3 st. anonym (in de bundel van Wolf).
b) 5 st. Benedictus Ducis.
c) 6 st. Jorius Venders.
„In mijnen sin":
a) Josquin des Pres.
b) Busnois.
c) Heinric Isaac 4 st. (Duitse vertaling).
„Scon lief":
a) Jacobus Barbireau 3 stemmig.
b) Obrecht 4 st. Kyrie Schoen lief.
c) Obrecht 4 st. Sanctus (Missa carminum).
d) Kotter (luitbewerking ).
Niet altijd bezitten de gelijknamige werken verwantschap
met elkaar. Doch meestal is dit wel het geval en
door onderlinge vergelijking kan men dan de melodie
op het spoor komen.
Als een voorbeeld van een dergelijke reconstructie laat
ik hier een tot nu toe onbekende melodie volgen, die het
in schoonheid zeker niet behoeft of te leggen tegen meet
populaire confraters (vb. 27, blz. 167).
Het is natuurlijk niet gezegd, dat dit de oorspronkelijke
vorm van het volkslied is geweest. Twijfelpunten blijyen
er altijd bestaan en de interpretatie bligt subjectief.
Het gaat er tenslotte om de meest tvaarschijnlyke vorm
te vinden. Maar is de interpretatie, die aan het „Devoot
ende profitelijck boecxken" gegeven wordt, wel altijd
de juiste, en zijn niet heel veel volksliederen door de loop
der tijden vervormd, eer zij voor het eerst werden opgeschreven
of gedrukt?
Dat vele van onze volksliederen ook buiten de lands-