het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

AANHANGSEL 173
arbeid de algemene aesthetische eisen op zij zetten,
doch wel, dat zij zich volkomen vertrouwd maken met
de speciale eisen van ons volkslied.
In zijn artikel „Dichter, componist en volkslied" somt
Dr J. Pollmann enige van die eisen op. Wij kunnen
niet beter doen, dan zijn woorden tot slot aan te halen:
„Wij vragen den kunstenaars volksliederen te maken,
die nationaal zijn, die een eigen karakter dragen, zonder
pietluttigheid, zonder lievigheden, zonder geschreeuw,
maar vol kracht en met sentiment. Maar veronderstelt
nu, dat iemand van U komt tot het maken van een goede
tekst en een ander tot een goede melodie, dan zijn die
twee tezamen nog geen volkslied. Het yolk moet zich
dat lied eerst eigen maken. En al zingende maakt het
vaak kleine wijzigingen. Het is ons niet geoorloofd die
wijzigingen of ficieel aan te brengen en zo'n lied wordt
altijd weer herdrukt zoals het geschreven is en niet zoals
het gezongen wordt. Wat zal daarvoor de oplossing zijn?
Dat U uitdrukkelijk de vrijheid tot die wijzigingen geeft
en dat U de moed heeft tot anonymiteit over te gaan en
slechts in stilte voor het yolk te arbeiden.
Wat gij daar tegenover van ons moogt verlangen is de
bereidheid Uw werk aan vele duizenden te leven en
het daar tot werkelijk leven te laten komen."
1 ,,hens en Melodie", Sept. 1946.