het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

66
BLOEITLTDPERK NEDERLANDSE VOLKSLIED
aan. Daar staat tegenover, dat de versmetriek bij van
Duyse nergens geweld is aangedaan, wat niet gezegd
kan worden van de beide andere lezingen. Men lette
slechts op de valse klemtoon bij: „dat merle' en „zal
Naar rouwen" vb. c.
Bij Mevr. Brom is de melodie bij „den douwe" door het
syncopisch karakter eveneens geweld aangedaan, doch
over het geheel is deze lezing zuiverder dan die van
Mevr. Mincoff-Marriage, bij wie ook de te lange rusten
(o.a. tussen douwe en Ik had een schoon lief) storend
werken. De lange rusten (soms van vier en meer
tellen), die bij Mevr. Mincoff zo dikwijls voorkomen,
kunnen bij een kunstlied zonder bedenken worden toegepast,
bij een volkslied, dat uitsluitend eenstemmig
gedacht is en waarbij de melodische stroom zonder onderbreking
voortvloeit, kan het rustteken slechts de
functie hebben van een caesuur of van een ademhalingsteken.
Bovendien wemelt het in deze uitgave van
onjuistheden, vooral rhythmische! En wat te denken
van de notatie van verschillende liederen in 5/4 maat?
Zoals bij: Ter eeren van eenen ionghelinghe, In Oostlant
wil ick varen, Die wachter blies aen den dach. De
5/4 maat als vast schema blijft in ons volkslied zeldzaam.
De syncope of de syncopisch aandoende figuur komt
practisch niet voor.
De vorm j j in 3/4 maat is in het zeer oude Nederlandse
lied zeldzaam. Eerst tegen het einde van de
16e en het begin van de 17e eeuw begint ze door te
dringen - waarschijnlijk onder invloed van de instrumentale
muziek - terwijl zij voordien reeds lang in
Duitsland en vooral in Frankrijk gebruikelijk was. In
het 13-eeuwse handschrift „Carmina burana" genaamd,
vindt men oud-Duitse naast Latijnse gezangen. In het