het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

TAAL. METRUM, VERSBOUW, MELODIE, RHYTHME, VORM 37
uit deze bundel komt men de zuivere refreinvorm toevallig
betrekkelijk zelden tegen, daarentegen wel bij de
nieuwe liedekens. Soms dient een enkele regel tot refrein
( „Mijn boelken moet een jonckman sijn", „Sulck
wijf is veel eeren went" ), soms een gehele strofe ( „Ey,
ey, hi en derf niet comen", „Van den scamel gheselle ).
Ook zinloze teksten, klank- en woordspelingen kunnen
als refrein gebruikt worden:
Dom, dom, dom, dal; Falderralderire enz.
De herhaling is een veel voorkomend verschijnsel bij
het volkslied. In alle oude liederen komt men telkens
weer dezelfde traditionele zinswendingen en woordverbindingen
tegen als: mondeke root, sneeuwwitte hand,
rinc, linde groen, coelen mey, oogskens bruyn enz. Deze
stereotiepe uitdrukkingen zijn nog niet zoals bij de
Rederijkers tot een cliché verstard; men vindt hierin
oak verschillende variaties. Hetzelfde geldt voor bepaalde
karakteristieke zinnen en vragen als: „Die
wachter blaest sinen horen", „Wie wil hooren een
nyeu lietr .
Bij het slot van menig lied geeft de dichter zijn visitekaartje
af:
Die dit liedeken heeft ghedicht.
Hi hevet wel ghesongen
Ter eeren van sijn soete lief
God schent des nijders tongen!
Dit klinkt nog zeer algemeen. In het volgende slotvers
wordt tevens de naam van den zanger bekend gemaakt:
Die dit liedeken heeft ghesongen
Dat was een ruyter fijn enz....
In spijt des nijders tongen
Sijnen naem is Jongen stijn.