het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

HET WERELDLIJK LIED 125
Het is ondenkbaar, dat de jeugd in de middeleeuwen
niet gezongen zou hebben. Het:
„Zoals de ouden zongen, zo piepen de jongen"
kan men ook letterlijk opvatten. Wanneer wij de overstelpende
hoeveelheid kinderspelen aanschouwen, die
Pieter Breughel op een van zijn doeken heeft afgebeeld,
dan mogen wij ook aannemen, dat de verscheidenheid
aan kinderliedjes zeer groot is geweest.
Gelijk ook nu nog het geval is, gaan kinderlied en kinderspel
vaak hand in hand. In een oud rederijkersstuk
herdenkt een jongeling zijn zorgeloos kinderbestaan met
de repels:
„Springen, singen es al de joeght".
In een klucht laat men een hardloper, die met bellen in
de hand optreedt, zeggen:
„Daer mede speel ick bim, bam, beyaert
Ghelyc ander kinderkens".
Het bim, bam, beyaert vinden wij terug in het bekende:
„Bim, bam, beyeren
de koster lust geen eieren," enz.
Uit beide voorbeelden blijkt dus weer het verband tussen
zang en spel.
Ben zeer oud kerstlied begint met:
„Weet je wel wat de kinderkens zongen
Des savonds toen ze huiswaerts gongen?"
Het feit, dat wij uit de oudste tijden niets vinden opgetekend,
en zelfs in later eeuwen geen enkele melodie te
vinden is, hoogstens enige teksten, valt slechts hieruit
te verklaren, dat het kinderlied uitsluitend mondeling