het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

HET WERELDLIJK LIED 107
Wi willen van den kerels zinghen
Si sijn van quader aert;
Si willen de ruters dwinghen,
Si draghen eenen langhen baert.
Haer cleedren die zijn al ontnait
Een hoedekijn up haer hooft ghecapt,
'T caproen staet al verdrayt,
Haer cousen ende haer scoen ghelapt.
Het ref rein vermeldt dan, dat de kerels slechts melk,
brood en kaas eten „al den Bach" en dat zij daarom
een kronkel in de hersens hebben. Als zij ter kermis
gaan, zijn zij direct dronken van de wijn en dan denken
zij al heel gauw, dat alles hen toebehoort, „stede, lant
ende poort". Dan krijgt de kerel ruzie met zijn vrouw,
trekt een mes. Kortom het zijn de ergste bandieten, die
nergens voor deugen. Maar men zal ze wel slepen en
hangen, want hun baard is veel to lang! Volgens sommigen
is dit lied ontstaan begin 1300; anderen plaatsen
het aan het einde van de 14de eeuw.
Heel veel liederen danken hun ontstaan aan de fiere
strijd van de Vlamingen tegen de Franse overheersing.
In de ballade van Cort Rozijn ( Zeger van Kortrijk)
wordt beschreven, hoe deze invloedrijke Gentse burger
door den Fransgezinden graaf van Vlaanderen, Lodewijk
van Nevers', in 1337 werd vermoord. Uit de taal
en de sterk verdichte inhoud van dit lied blijkt, dat het
eerst veel later geschreven is, althans in die vorm, waarin
wij het uit het Antwerps Liedboek kennen. Ook bier
wordt de arme held door een vrouw ten val gebracht:
Fier ghelaet van schoonen vrouwen
Heeft menighen man in dolen gebrocht.
Dat mach men aen Cort Rozijn aenschouwen
Het heeft hem sinen hals ghecost.