het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

4
Algemene kenmerken van de melodie.
Afkomst van het Gregoriaans.
Overgang naar de grote en kleine terts toonsoorten.
Melodische verwantschap.
IN DE MELODIE VAN HET VOLKSLIED KOMT HET
nationale element het meest duidelijk tot uiting. Men
heeft lange tijd gemeend, dat Nederland geen eigen
volkslied bezat. Doch hoe zou het mogelijk zijn, dat een
land, dat bijna twee eeuwen lang de toon aangaf in
muzikaal Europa en zo'n overstelpend aantal zangers,
instrumentalisten en componisten heeft voortgebracht,
zelfs geen spoor zou bezitten van een bloeiende liederencultuur?
Vanaf de oudste tijden toch waren de
Nederlanden en vooral de Zuidelijke de bakermat van
de zang. Men kan onze gewesten in dit opzicht slechts
vergelijken met het land van het klassieke bel canto. Dat
er ten onzent bij alle voorkomende gelegenheden in kerk,
huis en daarbuiten gaarne en veel gezongen werd, daarvan
getuigen niet alleen de schriftelijke verklaringen van
tijdgenoten, maar oak talrijke afbeeldingen, welke onze
meesterschilders en miniaturisten hebben nagelaten.
De melodie van ons volkslied heeft een zeer eigen
karakter, dat, wanneer wij het geheel overzien, van het
buitenlandse onderscheiden kan worden. Dit geldt
alleen voor liederen uit de bloeiperiode, toen ons yolkslied
nog niet door vreemde invloeden was aangetast.