het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

AANHANGSEL 169
in dit opzicht geslaagd te noemen. De instrumentale
begeleiding is dikwijls facultatief en kan worden gevarieerd.
De harmonisatie is moderner en minder schools
dan die van Bernet Kempers, doch niet overal vrij var.
een zekere gemaniereerdheid. Bij de eenvoudige contrapunctische
omspeling van een stem zijn de beste resul-.
taten bereikt, o.a. bij een charmant wiegeliedje, „Er
staat een Linde in mijn hof" en „Christus is opgestanden".
De hoofdverdienste van deze bundel is echter de
soberheid, de aanpassing aan het karakter van het lied
en de bijzondere instrumentatie, waardoor het lied ook
buiten kan weerklinken.
De moderne componisten maken natuurlijk een ruimer
gebruik van harmonische middelen. Dit behoeft op zichzelf
natuurlijk niet uitgesloten te zijn, wanneer het maar
geen aanleiding geeft tot overladenheid ( drukke bewegingsfiguren,
veel chromatiek etc.) of polytonale excessen.
Bij alles dient men de rust, de eenvoud en dikwijls
ook de ernst en de waardigheid van het volkslied in het
oog te houden. Voor de rest moeten artistieke smaak
en juist inzicht beslissen. Het behoeft geen betoog,
dat het kwintenparallellen- en drieklankenverbod, door
Debussy overboord geworpen, hier niet meer behoeft
te gelden. Zelfs werd door mij bij enkele liederen ge-j
bruik gemaakt van parallelle kwart-septimen, paralleile
kwarten, seconde-kwartaccoorden enz. Heel veel liederen
„vragen" als het ware om canonische behandeling en
deze moet men hun natuurlijk niet onthouden. Doch de
contrapunctiek moet organisch uit de melodie voortkomen
en in dit opzicht kunnen onze oude polyfonisten
ons veel leren.
De bewerkingen die Willem Pijper ons schonk in zijn
„8 Oud-Nederlandse Minneliedjes" en twee series
„Oud-Hollandse Liederen" molten als een voorbeeld