het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

168
BLOEITIJDPERK NEDERLANDSE VOLKSLIED
Daarom is ook elke begeleiding verwerpelijk, waarbij de
oorspronkelijke kerktoonsoorten geweld is aangedaan,
door de melodieen min of meer in het keurslijf van de
grote-en-kleine-terts-toonsoort te persen.
Hiertegen is veel gezondigd bijna in alle uitgaven van
de vorige eeuw en zelfs nog in de meer recente edities,
o.a. in die van Coers.
Ofwel men is in de Pout vervallen door kunstmatige
leidtonen het oorspronkelijk karakter van de melodie
geweld aan te doen. Soms is ook de harmonisatie in
aesthetisch opzicht onaanvaardbaar. Wansmaak en stijiloosheid
blijkt uit de „quasi choraliter”-en-zwaar-romantische
kunstlied-begeleidingen, waarbij ook dreunende
octaafpassages uit het klavier opstijgen! En wanneer een
enkele maal de goede toon g etrof fen werd, was dit misschien
meer geluk dan wijsheid.
Door de muziekwetenschap echter werd de aandacht
gevestigd op de kerktoonsoorten en de grote rol, die zij
bij het volkslied gespeeld hebben. Dit heeft niet alleen
invloed gehad op sommige componisten, die zich door
het Gregoriaans lieten inspireren, doch het heeft ons ook
de ogen geopend voor de juiste en bewuste begeleiding
van het volkslied. Een ongeluk was nu eenmaal, dat men
deze begeleidingen ook anders kon maken en dat zij
dan Loch nog „aardig klonken". Over stijl en karakter
is men eerst later gaan nadenken en vandaar dan ook,
dat de afstand tussen de bewerkingen van de Lange of
van Riemsdijk bijv. zo groot is en die van Kunst of van
Bernet Kempers zo enorm groot is.
In de bewerkingen, die Dr K. Ph. Bernet Kempers ons
schonk, is ruimschoots van contrapunctiek gebruik gemaakt
(soms zelfs lets te veel!).
Ook een bundel volksliederen met begeleiding van blokfluit,
guitaar en mandoline, „De Kinkhoorn" genaamd, is