het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

HET WERELDLIJK LIED 101
In den lustelijcken Mey den soeten tijt.
0 lustelycke Mey hoe schoon staet ghy ontloken.
Verder zijn nog vergeestelijkt: „Als ons den winter
henen gaet" en „Wij willen den mey ontfanghen-. De
schoonheid van de ontwakende natuur wordt in verband
gebracht met de lof voor den Schepper. Soms ook wordt
de plaats van de meiboom door het kruis ingenomen, dat
dan beschouwd wordt als het symbool van hernieuwd
leven in christelijke zin.
Vermenging van dagelied en meilied komt eveneens
voor. Een zeer typerend voorbeeld is: „Het viel eens
hemels douwe", dat, zoals bekend is, sterk verwant is aan
„Die winter is verganghen". De twee eerste strofen van
het laatste lied duiden op een meilied ( „Ic sie des meien
schijn" en „Ic wil den mei gaen houwen" ), de vierde en
vijfde strofe behoren tot een wachterlied ( „Die wachter
op der mueren, die hief op een liet ende sans" enz.),
terwijl de zesde en laatste strofe geheel in de toon zijn
van een afscheidslied ( „Adieu mijn alreliefste- ).
Naast deze wachter- en meiliederen heeft men amoureuze
liederen, die de liefde in het algemeen of een)
vrouw in het bijzonder bezingen. Als het prototype hier,.,
van in onze taal Belden de hoofse minnezangen van
Heinric van Veldeke en Jan van Brabant. De eerstge
noemde zullen wij hier om hun taalmoeilijkheden voorbij
gaan. De luchtige minneliederen van den Brabantsen
zanger spreken ons meer aan:
met het ref rein:
Ic sach noyt so roden mont
Noch oec so minlike ogen
Als si heeft, di mi heeft gewont
Al in dat herte dogen.