het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

126
BLOEITIJDPERK NEDERLANDSE VOLKSLIED
werd overgeleverd. De moeite en de kosten van notatie
of druk achtte men het waarschijnlijk niet waard.
Ook zullen vele volksliederen van de „groten" door het
kind zijn overgenomen, zij het met wijzigingen. Anderzijds
is het niet uitgesloten, dat oorspronkelijke kindermelodieten
door volwassenen zijn gebruikt. Misschien is
dit het geval met de melodie van „Daer is een Leewerck
dootghevalle" uit het Luitboek van Thysius.
De algemene eisen van het kinderlied, wat de tekst
betreft, zijn gelijk aan die van het eenvoudige volkslied.
Het rijmschema is bijna steeds terug to brengen tot as bb
of a b a b. En wat het tekstrhythme betreft: dit wordt
weer bepaald door drie of vier betoningen, afgewisseld
met een willekeurig aantal onbetoonde lettergrepen
( zie blz. 28).
Opmerkelijk is, dat ons kinderlied (ook het tegenwoordige!
) een uitgesproken voorkeur bezit voor 't oud-Germaanse
stafrijm. In deze voorkeur zien wij duidelijk de
band van het verleden. Zij blijkt uit de zucht naar woordherhaling,
naar allitteratie en assonnerende rijmen:
„,....—„,
Ine, mine, mutte
MEM= • 1".=
tien pond grutte
De allitteratie is hier aangegeven door een boogje, dat
de beide m's verbindt, het assonnerend rijm door een
en twee streepjes.
Voorkeur voor woordherhaling vinden wij o.a. in de
volgende liedj es:
Un dun dip
Inne kannekip
Inne kanne Dobbemanne
Un dun dip