het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

118
BLOEITIJDPERK NEDERLANDSE VOLKSLIED
Wi zijn al mal, 't is ons gheval
Wi willen 't ooc wel weten!
In 't aertsche dal maecken wi gheschal
Ons wijsheyt is versleten.
Wi en kunnen groen, wit, swart noch root;
Waer vint men meerder dwasen?
Onse sotheyt is so groot,
Si blijft ons bi tot in der doot;
Wi en konnen niet dan rasen!
Over de benaming „Keyenborg" het volgende:
In de middeleeuwen, ja zelfs nog in de 17de eeuw, stelde
men zich voor, dat ooze geesten in de vorm van keien
in het menselijk lichaam huisden. Werd zo'n kei uit het
lichaam verwijderd, waarvoor men allerlei middelen als
purgeren, braken of opereren to baat nam, dan was de
patient genezen. In een Vastenavondklucht van Hans
Sachs wordt een zieke met sterk gezwollen onderlijf van
de keien van hoogmoed, onkuisheid, gierigheid, onmatigheid,
toorn en luiheid verlost. Twee tekeningen van
Pieter Breughel den Ouden „De deken van Ronse van
Vlaenderen" en „De heks van Mallegem" behandelen
hetzelfde onderwerp. Ronse was een zeer bekende bedevaartplaats
voor alien, die genezing voor krankzinnigheid
zochten 1.
In het zojuist genoemde lied speelt de heer van Keyenborch
dus de rol van Opperzot of koning der narren.
Later leeft hij voort als Prins Carnaval.
In het drinklied „Van den scamel gheselle" met het
lustig ref rein:
Zie hierover „Een andere kijk op Pieter Breughel den Ouden"
van Dr J. B. F. van GIs; eerste deel.