het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

8
Het minnelied.
Wachterliederen. Meiliederen (mengvormen).
Minneklachten en alscheidsliederen.
DE LIEFDE IS EEN ONUITPUTTELIJKE BRON VAN
nooit dovende inspiratie voor alle kunstwerken, doch
wel speciaal voor het lied. Hebben troubadours, trouvêres
en minnezangers niet uitsluitend de minne bezongen
in een verheven en geidealiseerde vorm? En neemt
het liefdeslied ten opzichte van de overige genres ook
niet de grootste plaats in bij de volksliederenlitteratuur?
Sommige ervan munten uit door schoonheid van taal of
door originele melodievondsten.
Al zijn de namen van de dichters vergeten of misschien
zelfs nooit bekend geweest, toch behoren deze liederen
tot de hoogtepunten van onze litteratuur. Doch naast
de algemeen bekende zijn er nog ontelbaar veel liefdesliederen,
die niet tot de massa zijn doorgedrongen en die
toch zeker het zingen waard zijn.
De Wachter- of Dageliederen nemen een aparte plaats
in. Het behoorde tot de oud-middeleeuwse gebruiken,
dat de stadswachter bij het aanbreken van de dag op
zijn hoorn blies, ten eerste als een soort „rèveil" en ten
tweede als een teken, dat de stadspoorten, die 's nachts
gesloten bleven, weer open mochten. Dit gebruik komt
ook in Oosterse landen voor, o.a. bij de muzelmannen,