het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

122
BLOEITIJDPERK NEDERLANDSE VOLKSLIED
dansliederen gerekend worden de melodieen van: „Den
lancxten dach van desen iare", „Hoe soude ic vreucht
bedriven, myn leven valt mi swaer", „Ghij dochters fray,
comt maect een ray", „Ic quam aldaer, ic weet wel
waer", „Cost ic die maneschijn bedecken" en „Die nachtegael,
die sanck een liet". Het refrein zal vermoedelijk
ook door een geheel koor zijn gezongen en de rest door
een voorzanger. Zo gebeurde dit bijv. nog enige tientallen
jaren geleden met het zeer populaire „Patersliedeken",
met het refrein „Ei 't was in de mey so bly".
De Vlaamse romanschrijver H. Conscience heeft dit lied
in zijn boek „Het Wonderjaar" in de mond van de
beeldstormers gelegd, en daarmede de tekst als een
spotlied uitgelegd. Er is echter meer grond om aan te
nemen, dat het lied tot de oudste geestelijke reidansen
behoorde. Dr G. Kalif acht het lied zeer oud wegens
het versschema, waarin afwisselend drie en vier heffingen
in de versregels voorkomen. De melodie van „het
Patertje" wordt nu nog gebruikt voor de Luikse Cramignon.
De Cramignon is op de Limburgse kermissen nog
steeds in zwang. Het is een echte rei- of kettingdans,
waarbij men lange slingers maakt op het marktplein en
waaraan de gehele bevolking deelneemt. Deze dans is
zeer verwant aan het „vläggelen- te Ootmarsum. Ook
hierbij vormt men reuzenketens van duizenden mensen,
geleid door voorzangers, waarmede men huis aan huis
in en uit gaat. Dit gebruik blijft hier echter beperkt tot
Pasen en men zingt daarbij steeds de aloude melodie
van „Christus is opgestanden". Deze dans schijnt nog
een overblijfsel te zijn van de heidense rituele lenteviering,
welke later gekerstend is.
De oudste reidansen werden nl. steeds in de lente of
in de herfst gedanst en hadden de symbolische betekenis
van handelingen ter bevordering van de vruchtbaarheid.