het bloeitijdperk van het nederlandse volkslied

TAAL, METRUM, VERSBOUW, MELODIE, RHYTHME, VORM 23
trokken rond van kasteel tot kasteel en van poort tot
poort. Daarnaast had men de wapendichters, meestal
in vaste dienst, die de roem van hun heer bezongen
en bij hun dood een „claghe" dichtten. Als nevenberoep
hadden zij meestal nog de functie van wapenkundige
of heraut. Zo bestaat er bijv. een beroemd wapengedicht
op Jan III van Brabant, dat aldus begint:
Ic ben die hertoghe van Brabant
Biden Ever ben is genant.
De Brusselaar Jan Knibbe dichtte een „Claghe van den
Grave van Vlaenderen", een treurzang op de dood van
zijn meester.
De 14de eeuw (en een gedeelte van de daarop volgende
eeuw) is misschien wel het meest rijk geweest aan minneliederen.
In aesthetisch opzicht zijn zij vaak onovertroffen.
Vooral aan minneliederen was deze tijd rijk.
Vele liederen van de minne zijn vertalingen van Duitse
minnezangen, waarin de invloed van van Veldeke
nog nawerkt. Doch daarnaast werden ook nieuwe liederen
in het Diets gemaakt, o.a. door Jan van Hu1st.
Het handschrift van Gruythuyzen toont onomstotelijk
aan, dat de minnezangers ook hun eigen melodieen
schreven. In een van de gezangen, die Jan van Hu1st
wijdde aan de nagedachtenis van zijn collega Egidius,
aanvangend met de zeer bekende versregel: „Egidius,
waer bestu bleven?" heet het:
Menich edei musicien
Prees dinen voys ende dyn teneure 1.
1 Voys betekent hier stem; teneure (tenor) heeft de oude betekenis
van melodie.