Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

2.
Mijn jongste dochter zit in de brandende hitte in een potdicht
afgesloten Landrover strak voor zich uit te staren. Haar broer en
zuster, meestal toch wat weerbaarder, hebben zich dezelfde glazige
blik aangemeten — om elk contact te vermijden met de menigte die
zich om de wagen verdringt, met de vuisten op de ramen bonkt, met
stokken op de motorkap slaat, vloekt, scheldt en tiert, omdat ze geld
willen, omdat ze kralen, blikken en sieraden en andere rotzooi
willen verkopen, omdat ze die brandkast open willen breken
waaruit ze allicht iets kunnen halen om zich in leven te houden —
wat meer is dan de uitgedroogde vlaktes in het noorden opleveren.
Water willen ze slaan uit de rotsen. Oude vrouwen met borsten als
vleermuizenvlerken, hun gerimpelde huid nauwelijks te
onderscheiden van de bruine lompen die ze dragen, oude mannen
met zwerende benen, jonge vrouwen met kinderen die onder de
vliegen zitten — achtergebleven wrakhout, de jonge mannen zijn
verder getrokken naar de steden in het zuiden.
De chauffeur en ik waren even weggegaan om te proberen vlees
te kopen — maar er was alleen kamelenvlees en dat zat ook al
onder de vliegen. Onder de magische kracht van Wamboea valt de
dreigende menigte uiteen in een zielige groep mensen — kinderen
worden over het hoofd gestreken, oude mannen toegesproken,
sommigen krijgen een hand, anderen een duw, hoofdschuddend
kruipt hij achter het stuur, de ramen gaan weer open en de
belegerden durven de blik weer van oneindig op dichtbij te zetten
— om te zien wat ze eigenlijk niet willen zien, en ze willen nu dan
ook zo gauw mogelijk weg, naar de wildparken, of nog beter onder
water, naar de tropische vissen tussen de koraalrotsen in de Indische
Oceaan.
Wamboea, zijn lange leven gesleten in dienst van de blanken,
die hij alle uithoeken van het land heeft laten zien. Hij is slechts een
103