Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

hun overschotten met Adam te ruilen. In plaats van de inboorlingen
waren het de dienaren van de overheid geweest die de handel de
nekslag hadden gegeven, in de jaren zestig; hun ontelbare en
veelvormige pogingen tot afpersing hadden de handelskolonie
gesmoord die rond Adam was ontstaan. Hij was de eerste geweest
die was vertrokken, maar hij bezat er nog altijd een huis en zijn
mangoboomgaarden, waarvoor iedere winter vrachtauto’s uit de
hoofdstad kwamen.
Ik trok mijn schoenen uit en ging zitten op Adams mat, uit de
verblindende zon en in de schaduw van Adams tweede
winkelgalerij. Hij krijste dat hij blij was mij te zien, pompte mijn
hand en sloeg mij op de schouder. Wat of ik wilde drinken? Ik zei
hem geen moeite te doen, ik hoefde niets. Dit antwoord
veroorzaakte een van de uitbarstingen waar hij beroemd om was.
Zijn stem verheffend tot een niveau dat maar weinig stervelingen is
gegund, krijste hij over de uitgestorven markt en de verlaten
vleeskramen:
‘Luister, luister! De chawadzja hoeft niets te drinken! Hij doet
net als wij, hij is aan het vasten!’ Een hond vol littekens die tussen
de slagersstalletjes ronddoolde schrok van het lawaai. Het beest
klemde zijn staart strakker onder zijn ballen en verwijderde zich van
de bron van het tumult, zijn aftocht dekkend met veelvuldige,
schichtige blikken achterom. Verder bewoog niets in de
oogverblindende hitte. Adam lachte tevreden, draaide zich naar mij
toe en fluisterde op samenzwerende toon:
‘Wanneer word je nu eindelijk eens moslim?’ Ik wachtte een
paar tellen om te zien hoezeer het hem ditmaal ernst was. Zij
vroegen mij dit de hele tijd, vooral in deze vervloekte maand.
‘Mijn vader zou me op mijn donder geven,’ antwoordde ik,
zoals gewoonlijk.
‘Maar waarom?’ pareerde hij als altijd.
‘Gewoon, net zoals jij jouw zoon op zijn donder zou geven
207