Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

straat, in alle bars en zoals nu bleek geïnfiltreerd bij de oppositie.
Deze man had er duidelijk wat moois van gemaakt. En waarom ook
niet? Stel je voor, je bent als spion gepost in een obscuur
bijkantoortje van de oppositiepartij, dag in dag uit niets te doen of te
rapporteren — en daar komt ineens een moezoengoe aan, een zich
voor onderzoeker uitgevende figuur ergens uit Europa, met wie
gesproken wordt over documenten — vast geheime —, een
verbinding naar de Youth Wing, nieuwe afspraken en ga maar door.
Wat hij er precies van verstaan had was niet geheel zeker, wel dat
hij er een gloedvol verhaal van gemaakt heeft — mij overigens
betichtend van wat hij in feite zelf deed en was. En eerlijk gezegd,
eigenlijk zijn de grenzen tussen antropologisch of politicologisch
veldwerk en heuse spionage niet altijd even scherp of duidelijk. In
beide gevallen wil de speurder al gauw meer te weten komen dan
publiekelijk voor het oprapen ligt. En in beide gevallen wil het
doelwit, of de ‘doelgroep’, meestal voorkomen dat bepaalde
informatie wordt prijsgegeven. Resultaat is een voortdurend
schaakspel om strategische informatie, die de ene partij tracht te
verwerven ten behoeve van politieke hetzij wetenschappelijke
doeleinden, terwijl de andere partij deze achter steeds meer
vernuftige verdedigingsgordels probeert verborgen te houden. Voor
mijn counterpart, zo zal ik hem dus maar noemen, was onze korte
ontmoeting in ieder geval een te mooie kans om te laten lopen;
eigenlijk gun ik hem wel een gulle beloning.
Het doel van mijn bezoek aan de dp was geweest om enige indruk
te krijgen van de rol en positie van die partij in de Ankolecontext.
Het curieuze was alleen dat ik hier meer leerde van de handel en
wandel van de upc en zijn regering dan van de dp. Onbedoeld bleek
ik, achteraf, een stukje actieonderzoek in politieke antropologie te
hebben bedreven. In Kigezi speculeerden Semei en ik over de vraag
waarom een regering, hoe partijdig ook, zo klakkeloos lijkt over te
130