Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

zelfs hun humor meevoelen. Tot mijn verrassing bleek ik nu en dan
hun vooroordelen en beeldvorming over te nemen.
Maar tot aan de laatste dagen zonk het hart me steeds in de
schoenen wanneer ik weer, na een kort bezoek aan Aïn Draham
voor inkopen en regelmatige injecties om mij op de been te houden,
vanaf de autoweg de paar kilometer naar Sidi Mhemmed liep.
Deel te mogen nemen aan de ontspanning van mijn informanten
was een groot genoegen, vooral omdat ik erg hield van de muziek
die daarin een vast onderdeel was. Het aangename was met het
nuttige verenigd, want liefdesliedjes werden onbekommerd
afgewisseld met sacrale gezangen ter ere van de Profeet of ten
dienste van de extatische dansen ter ere van de plaatselijke heiligen.
Zo kon ik althans een van mijn Durkheimiaanse uitgangspunten
relativeren: anders dan volgens de theorie, bejegenden mijn
informanten het bovennatuurlijke volstrekt niet met het uiterst
respect dat Durkheim, via allerlei symbolische omwegen, als de
basis van de maatschappelijke orde opvoerde. Als er gedanst werd
moest ik meedoen, ik kreeg aanwijzingen hoe, en een effectiever
manier om iets van de, voor de mensen zelf grotendeels verloren
gegane, symboliek van de extatische dansen te begrijpen was er
niet. Deze dansen voltrokken zich aanvankelijk nog in besloten
kring, maar op het lentefeest van Sidi Mhemmed moest ik, ter ere
van Hem, een half uur lang dansen met de beste danser uit de
omgeving, onder de goedkeurende blikken van tweehonderd
toeschouwers.
Op een feestje dicteerden vooraanstaande mannen en vrouwen
mij een hartelijke brief aan mijn vriendin, met onder andere de
voorspelling dat ik na al die onthouding wel zo ‘sterk’ zou zijn dat
we spoedig na thuiskomst een zoon zouden krijgen, overigens op
voorspraak van hun en mijn ‘opa’ Sidi Mhemmed. Het is een
dochter geworden, maar een Tunesische naam heeft ze wel
gekregen. Nog in de moederschoot heeft ze het heiligdom bezocht
47