Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

evenzovele imponerende infuusapparaten rondom de patiënt, die
niettemin zijn eigen bestemming gaat.
Eigen bestemming? Niet helemaal. Aan een bloedarm land als
Somalië wordt van alle kanten gesjord, en het wordt door de donors
vermanend toegesproken dat als het dit niet doet, of juist dat wel,
dat het dan helemaal misgaat en niets meer krijgt. Het curieuze is
alleen dat vele van de vermaningen, en de ontdekkingen waarop ze
gebaseerd zijn, door eerdere bezoekende experts en in eerdere
rapporten al diverse malen gemaakt zijn. Er is weinig institutioneel
geheugen, en in plaats daarvan iedere zoveel jaar, voor ieder
deelterrein, een nieuwe cyclus van questionnaire tot beleidsrapport.
Nu kan het zijn dat de voorspelde catastrofe inderdaad naderbij
komt, wie weet. Het kan echter ook zijn dat kortstondige
alarmerende ontwikkelingsconsulenten een vertrouwd beeld en
onderdeel van de situatie zijn geworden, een situatie overigens waar
ze maar weinig vat op zullen krijgen — wezensvreemd en gefixeerd
op eigen modellen als velen van hen zijn.
Er zijn twee categorieën langblijvers onder de deskundigen. De
ene klaagt voortdurend steen en been over het erbarmelijke
verbanningsoord waarin ze zijn terechtgekomen, het gebrek aan
voorzieningen, de bevolking die lui, onwillig en eigenwijs is —
eigenschappen die deze kenners meest aan ‘de cultuur’ toeschrijven.
Het zijn standaardklachten, in wezen uitingen van frustratie en
isolement, die ook gehoord worden in andere verbanningsoorden,
soms met totaal andere ‘culturen’. De andere categorie telt leden die
juist verlenging aanvragen om te kunnen blijven. Ze zijn geboeid
door dit unieke land, dat als weinig andere nog een eigen karakter
heeft weten te bewaren, — geboeid door de schitterende,
onafhankelijke mensen die het herbergt, en de mate waarin het zich
nog buiten de greep van de technologische wereld heeft weten te
houden. Vooral van de laatsten zal het land het moeten hebben.
Het probleem van Somalië is eigenlijk dat het staatkundig een
76