Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

gereed.
Kinderen spelen en trekken figuren op het strand; zilversmeden
en kistenmakers hurken aan hun ambacht, zoals altijd; in de stegen
de bel van de man die koffie te koop heeft. Dhows — dhows die
wegvaren, dhows die komen, met vis, met handel, sommige nu nog
van Oman en Muscate, geluidloos.
In de haven liggen ze, verweerd en getaand; een paar rusten er
op één zij. Dit alles ademt tijdloze, probleemloze rust, siësta. Tegen
het eind van de middag flaneert iedereen naar de plantsoenen,
moslimmeisjes onder hun zwarte sluiers, Indiase in hun helle sari’s.
Mensen kijken bij de man die suikerriet perst, en kopen frituur of
gepofte maniok. Kinderen spelen; tijdloos.
Bij de godowns de geur van kruidnagelen waarop schepen
liggen te wachten, elders van bloemen, wierook en keukens. Bij het
ziekenhuis de man met de handel in lege flessen, zonder welke je,
als elders in Afrika, geen medicijn kunt krijgen. Kinderen met
boeken zitten bij een schooltje te wachten. Hollywoodfilms in de
Empire Cinema, waar, in een land dat zijn islam serieus neemt, op
woensdagmiddag ‘Ladies show only’. Drukdoende Indiase
handelaren, door alle revolutie heen buiten schot gebleven en na de
breuk in externe contacten ogenschijnlijk zekerder dan ooit. Het
Swahili jambo en het Arabisch salaam klinkt voor wie het horen wil
(maar voor een moezoengoe als mijzelf is salaam geen enkele keer
gevallen, tegen oneindige jambo’s). Er is van alles dat gewoon is,
doorgaat.
En toch is het stil. Deze stad leeft niet zoals ze gedaan moet
hebben; iets is lauw, lusteloos. De markt is minder vol dan ze zou
kunnen zijn, ondanks stapels verrukkelijke lychees, plantanen,
doreanen, en wat niet; vissen ook te mooi om waar te zijn, kleine
sprot en grote haai, baracuda en zwaardvis en prachtig rode en
lichtblauw gespikkelde, alsof hippe schilders ze hebben bewerkt.
Maar vele blijven liggen, op kopers wachtend, gelaten gapend. En
62