Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

ik negeren en gas geven, om bij voorbaat van het gezeur af te zijn,
onmiddellijk gevolgd door een vlaag van vermeende rationaliteit:
‘Die man zal toch wel zo redelijk zijn om te zien dat wij niet...’
Maar het bleek anders.
Toen wij uit de auto gestapt waren dwong hij ons, met de
handen omhoog, bij de ingang van de voormalige paleisgrond te
gaan staan. Hij sprong opgewonden om ons heen, herhaaldelijk
roepend — als om zichzelf moed in te spreken — ‘I’m going to
shoot you.’ Elke minuut met je handen omhoog duurt uren. Op een
gegeven ogenblik gelastte de man me de achterbak van de auto
open te maken, waarin zich naar zijn zeggen de wapens zouden
bevinden. Nu hij ons onder schot had, moest hij met alle geweld een
goede reden voor zijn actie vinden. We hadden geluk dat hij alleen
was, en geen extra wapens in de buurt had. Een bekende praktijk is
namelijk geworden dat die dan in je achterbak worden gedeponeerd,
als ‘bewijs’.
Even later spon onze wachter een fantastisch verhaal aan zijn
commandant dat we bezig waren geweest foto’s te maken van het
verboden militair terrein. Het ontbreken van een camera tussen onze
spullen tastte wat hem betreft de geloofwaardigheid van zijn verhaal
geenszins aan. Dit alles had net zo goed mis kunnen gaan, en goed
mis. ‘Wat zonde,’ had Els een paar maal herhaald bij het idee als
een vod weggeworpen te gaan worden.
Na deze eerdere kennismakingen met het gezag was de anonieme
Nederlandse brief die ik uit Kigezi kreeg mij allesbehalve welkom.
Die eerdere confrontaties waren nog incidenten geweest, maar nu
leek het menens. Mij koest houden zou ik zeker, en een nieuw trip
naar Ankole en Toro stelde ik voorlopig uit. Maar het
documentatiemateriaal dat ik intussen verzameld had begon mij
flink zorgen te baren. Er was veel bij dat politiek gevoelig kon
liggen, vooral over Rwenzoeroeroe, en als dat geconfisceerd werd
127