Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

Had ik daar wel eens van gehoord? Nu ik er toch was, wilden ze me
best een en ander vertellen, want de zojuist telefonisch
geraadpleegde leider had dat een uitstekend idee gevonden.
Mij beviel het maar half. Het weinige wat ik van het General
Command wist was dat het een radicale afsplitsing was van de plo,
verantwoordelijk voor praktisch alle vliegtuigkapingen van die
jaren. Niet echt ‘aardige’ mensen, wat je verder ook kon denken van
de gerechtvaardigdheid van hun zaak. Eigenlijk wilde ik het liefst
zo snel mogelijk weg, vooral ook omdat Nederland, zeker in die tijd
nog, als een van de weinige trouwe bondgenoten van Israël te boek
stond en mijn populariteit dus nooit erg groot kon zijn. Maar zo
gemakkelijk kwam ik er niet meer van af. Ze moesten me beslist de
doelstellingen van hun beweging uiteenzetten. Doodmoe als ik was
vroeg ik voorzichtig of ik niet eerst een paar uur kon slapen. Dat
kon later wel, was het antwoord.
En zo moest ik een urenlang vertoog aanhoren over de
geschiedenis van Palestina. Het begon ergens ver in de negentiende
eeuw en het eindigde in het heden. ‘We must fight, fight, fight,’ was
de conclusie. Ondertussen vocht ik voornamelijk tegen de slaap,
maar om een goede indruk te wekken maakte ik af en toe
aantekeningen. Oninteressant was het verhaal niet, want als je je
informatie uit Nederlandse kranten moet krijgen heb je van Israël en
Palestina wel een ander beeld dan wat me nu geschilderd werd, en
zo’n correctie is nooit weg. Helaas was ik te moe om alles precies
op een rijtje te kunnen zetten, en mijn tegenspelers waren ook net
iets te fanatiek om helemaal helder te formuleren. Na uren praten
mocht ik eindelijk naar bed.
Toen ik gewekt werd was het buiten alweer donker. Of ik wat te
eten wilde? Dat stond me wel aan, en zo zaten we al spoedig aan
een karige maaltijd. Revolutionairen moeten er een Spartaanse
levenswijze op nahouden, aldus mijn informanten. Wat dat betreft
hielden ze zich wel aan de partijlijn, dat moest ik toegeven. Uitgaan
88