Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

leugenaar uitmaken. — Ik wil best betalen. — Dat rotgeld van mij
hebben ze niet nodig.
‘Photographer’s dream’. Barst, Balandier. Als ze me het toestel
afpakken, zal ik je de rekening sturen. De rest van dat boek zal ook
wel niet kloppen. Maar als het in 1957 gepubliceerd is, zal het wel
op de vroege jaren vijftig gebaseerd zijn, dus wat wil je. Er zit ten
slotte niets anders op dan de dringende groep opzij te duwen en een
goed heenkomen te zoeken. Het is intussen toch donker geworden,
en fotograferen kan ik ook om die reden wel vergeten. Het is me
ook later nooit meer echt gelukt — nooit genoeg tijd, nooit
voldoende vertrouwd geraakt met de mensen om ze ontspannen
voor de camera te krijgen. Er is geen taxi te bekennen en ik probeer
dus te voet het hotel terug te vinden — om te verdwalen in een
andere shanty town. Houtvuurtjes gloeien in het duister, winkeltjes
zijn verlicht met petroleumlampen. Ik ga er één binnen, om
sigaretten te kopen. Zou ik niet een foto van hem willen maken, en
van zijn winkel? vraagt de Hausa handelaar. De foto zit nog steeds
in een plakboek. De handelaar en twee inderhaast opgetrommelde
zoons, stijf rechtop, strak in de lens starend, blakend van trots, tegen
een achtergrond van waspoeder, flitspuiten en shampoo.
De volgende morgen bij de eerste afspraak ontstaat enige
ontsteltenis als blijkt hoe ik de avond heb doorgebracht. Wil ik
soms een mes in mijn rug? Ik weet het niet: een vriend uit Goes
zegt nooit naar Amsterdam te gaan, omdat hij al op het
Stationsplein toch een klap op zijn bek krijgt, en vóór hij de Dam
heeft bereikt is hij zeker zijn portefeuille kwijt. Er zijn natuurlijk
plaatsen waar je beter weg kunt blijven. En in de steden in Afrika
breiden die plaatsen zich snel uit.
4.
Als ik toch in de buurt ben, ga ik Wamboea nog eens opzoeken.
108