Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

daar weer op het goede spoor kunnen zetten. Telefoneren was geen
probleem, alleen moest ik even een briefje invullen met het
gevraagde nummer, plaatsnaam en land, en de naam van de
gesprekspartner. Dit alles uiteraard in het Arabisch, en waarom ook
niet uiteindelijk? Zo bevond ik me plotseling in de schoenen van de
ongeletterde gastarbeider, die beleefd en onderdanig aan zijn
buurman in de rij moet vragen of hij even zijn briefje voor hem in
wil vullen. Ook zo’n ervaring is leerzaam. Nu zijn de Libiërs
bewuste Arabieren (in de marmeren wand van het postkantoor
hebben ze zelfs het Italiaanse woord voor luchtpost zorgvuldig
weggebeiteld), maar ze zijn gelukkig ook de beroerdsten niet, en als
je er echt niet uitkomt zijn ze je graag van dienst.
Na alle wederwaardigheden begon er ten slotte ergens in Algiers
een bel te rinkelen. Daar klonk de vertrouwde stem van Mahamat,
mijn beste informant. In een handomdraai had hij alle
moeilijkheden opgelost. Zelfs het zoeken naar het nieuwe
Frolinatadres kon ik me besparen. Hij zou zelf even naar Tripoli
bellen, en ik hoefde alleen maar op het postkantoor te blijven.
Binnen een half uur zou iemand me komen afhalen. Dat gebeurde
inderdaad, en zo maakte ik kennis met Abdoelaje, die, toen hij mijn
uitgeputte toestand zag, me onmiddellijk naar een onaanzienlijk
hotelletje in een buitenwijk van Tripoli bracht. Daar was nog wel
plaats voor me, als ik tenminste bereid was om mijn kamer met
iemand anders te delen. Die iemand bleek later een kleine
bouwondernemer uit Kaïro te zijn die iets voor de universiteit van
Tripoli deed. Een aardige man, hoewel hij ontzettend snurkte.
2.
Maar bij een speurtocht naar een Afrikaanse revolutie zijn de
90