Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

hadden opgeteld. Ik weet zeker dat ze van plan waren hem over te
plaatsen naar ergens in het midden van ons land. Ze hadden hem
gemakkelijk ineens eruit kunnen gooien, zoals die Fransman vorige
maand die foto’s had genomen. Maar ze zouden hem nooit hebben
gedood, een buitenlander, gast, leraar. Nee, nooit.’
Er schoot mij iets te binnen, een aantekening in mijn dagboek
gemaakt in de week dat chawadzja John was vermoord. Bezoekers
hadden verteld dat veel Antonovs — zoals ze de Hercules C130
noemden — in de districtshoofdstad waren geland met verse
troepen, wapens, voertuigen, een veldhospitaal, en chawadzja’s, een
paar maar, die het nationale leger gingen leren hoe het de vijand
moest tegenhouden wanneer het toevallig geen munitie meer mocht
hebben.
Nu hadden meer winkels hun deuren geopend en men handelde
levendig in de thee en suiker die over een half uur zou worden
gedronken. Nu al kwamen keurig gesjaalde meisjes grote
dienbladen met prachtig gevlochten deksels aanzeulen en neerzetten
voor de winkel van hun vader. De mannen aten het avondontbijt in
groepen van zes tot twaalf personen, etend van elkaars gerechten
zoals die geleidelijk aan vanuit hun woonhuizen werden bezorgd.
De twee honden hadden de vleeskramen de rug toegekeerd en
kwispelden schichtig en uitvallen naar elkaar simulerend op veilige
afstand van de verschillende ontbijtgroepen die zich vormden. Het
zonlicht was minder fel geworden; dit was het ideale tijdstip om
foto’s te nemen. Nog even, nadat de zon eindelijk achter de horizon
was verdwenen, en dan zouden de mensen in het stadje voorzichtige
slokjes nemen van frisse dranken die alleen in deze zuiverende
maand werden bereid, of een paar lepels duivensoep drinken en een
paar gewelde dadels eten en vervolgens hun moeghribgebed doen.
Daarna at en dronk men vrijelijk van de meer of minder talrijke
schalen in de groep waarvan men deel uitmaakte. Er waren mannen
226