Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

ereiken voor een dag werk, om maar te zwijgen van de andere
ongemakken die de regentijd met zich meebrengt, zoals muggen,
koortsaanvallen en slapeloosheid, geen post. Twee maanden
geleden was er voor het laatst post gekomen. Wat deed ik hier in
vredesnaam?
2.
Adam Andindzja was weer op de terugweg naar de mat. Het was
half vijf, nog tweeënhalf uur en een paar minuten tot
zonsondergang, het moeghribgebed en het avondlijk ontbijt. De
laatste etappe en in mijn ondervinding ook de zwaarste. Adam
speelde geen kaart en ik evenmin, dus hoopte ik dat wij niet
voortijdig door onze gespreksstof en voorraad verhalen zouden
geraken. De zon was zijn boog in de richting van de horizon
begonnen, nu nog langzaam, maar straks steeds sneller totdat hij ten
slotte bijna letterlijk achter de kim dook. Ik vroeg mij af waarom dit
op deze breedtegraad altijd zo snel ging. Oom Adam, verfrist door
zijn rituele wassing, zijn gebeden en praatje met zijn vrienden en
zich al verheugend met het vooruitzicht op een overdadig ontbijt
met hen over een paar uur, riep uit:
‘Ah, chawadja, je ziet eruit als een geest! Je broeder John zou
juist hebben geglimlacht! De enige mensen die met een blijmoedig
hart deze beproeving kunnen doorstaan zijn moslims, en chawadzja
John was er een!’
Ik liet mij niet verleiden tot alweer een discussie over de merites
van de islam en dacht na over mijn ‘broeder’. Chawadzja John, zo
had men mij hier en in de districtshoofdstad verteld, was leraar
Engels op de middelbare school aldaar. Hij was aangenomen door
de ambassade in Londen en werkte volgens een lokaal contract voor
217