Afrika in Spiegelbeeld - Shikanda.net

gelezen:
‘I mourn for thee in silence,
in secret and in shame,
Your grave is my only landmark.
I’ll never forget your name.
It’s a tale that is truer and older
than many a sage will tell.
I loved thee in life too little.
I love thee in death too well.’
In Freetown was er een radioprogramma: Van dingen en dagen
die voorbij zijn. De Creolen konden zich uitleven in hun verhalen.
Het was net alsof zij Engelsen waren. De Creolen zijn zeer geletterd
en belezen. Voor een Mende, Temne en Limba is het bijna
onmogelijk om iets te presteren zonder het creoliseringsproces te
ondergaan.
En dan waren er de expatriates: vreemdelingen, meestal
Engelsen, later ook Amerikanen, Canadezen, Westduitsers en
Nederlanders, die aan diverse onderwijscentra doceerden, en
experts druk bezig met ‘veldonderzoek’, peace corps workers. De
docenten en hoogleraren op universiteiten hadden toen veel macht
en invloed. Het beeld van de onderwijscentra werd dan ook bepaald
door expatriate hoofden. Onder de docenten waren er personen die
nooit in eigen land aan bod zouden zijn gekomen. Hier waren zij
gefrustreerd, gepikeerd door de Creolen, tropischmoe na jaren in
WestAfrika. En Engeland was zo ver weg.
Ik had een vriendje die gaarne een borrel lustte en die al zo lang
in WestAfrika vertoefde dat Engeland een luchtspiegeling werd
voor hem. En toen brak hij zijn been: uitgegleden op een treintje
van zijn zoon. En hij had geen druppel alcohol in zijn bloed. Maar
het bleek later zijn redding te zijn. Hij had ook gesolliciteerd voor
186